Ik had trouwons van de week nog sla gemaakt, maar Maikel die zegt hij zegt oma ik lust het niet - ja dat wist ik ook niet hoor, maar ja hij lusten et niet.
- ooh ja ja ja ja ja jaa
Maarja dat kwam ik doe dat dan met geitenkaas hè, ja en dat vinden ze dan niet lekker
- lekker jaaaa ja ja ja
En dan doe ik er tomaatjes door en olijven, ik heb er nooit iemand over horen klagen hoor, dat zeg ik je heel eerlijk. Ik vind t zelf ook altijd erg lekker maar ja.
- Heerlijk ja ja ja ja. Ja hoor, ik vond hem ook heerlijk.
Ja toch?
- Heerlijk Jaaa zeker ja ja ja ja ja.
(...)
- Zat er nou ook kip in die soep vanmiddag?
Jaaa vólop, zeker. Jaa zeker, was ook lekker hè?
- Ja ja ja ja ja ja
(...)
Ik was trouwons van de week nog wezen eten bij Jansen
- Oooh ja ja ja ja ja ja
Maar ik heb het niet gezegd hoor, dat ik die griepprik niet heb genomen
- nomen nee nee nee nee nee
woensdag 28 oktober 2009
zaterdag 24 oktober 2009
Ze zijn als thuis
Och, de vrienden. De vrienden en vriendinnen, wat zijn het fijne mensen.
Hoe sommige dingen in je leven moeilijk zijn, niet leuk, of mislukken. Je bespreekt het met ze, ze stellen je vragen, confronteren je liefdevol, koken een lekker potje voor je en schenken je wijn bij.
Je realiseert je dat aan het einde van de dag iederéén ook eigenlijk maar aanrommelt en doet wat ie denkt dat het beste is. Wat mooi om de verschillen te zien. Hoe de één lichtvoetig gelooft in het toeval, daarop vertrouwt en wel ziet waar het schip strandt, terwijl de ander bewust en serieus te rade gaat naar wat zijn passies zijn en hoe die te moeten leven. Hoe de ene zielsgelukkig woont in een piepklein, sprookjesachtig 16e (?) eeuws huisje, grenzend aan een binnenhofje, en dat de ander ditzelfde geluk vindt in een nieuwbouwbuitenwijk van Den Haag. De ene (vriend van een vriendin) maakt zijn werk van iets waarvan ik niet snap hoe hij het doet en hoe je daarvan leeft (iets met het voorspellen van koersveranderingen), de ander als docent geschiedenis. We praatten over hoe het zat, het leven - we vergeleken Lance Armstrong met Maarten van der Weijden en besloten dat het allebei waarheid was.
Ik had ze lang niet gezien, en heb vandaag enorm genoten van hun kleurrijkheid, en hoe we elkaar waarderen, precies om hoe we anders zijn. Daarin lijken we heel erg op elkaar en daar word ik heel erg gelukkig van.
Hoe sommige dingen in je leven moeilijk zijn, niet leuk, of mislukken. Je bespreekt het met ze, ze stellen je vragen, confronteren je liefdevol, koken een lekker potje voor je en schenken je wijn bij.
Je realiseert je dat aan het einde van de dag iederéén ook eigenlijk maar aanrommelt en doet wat ie denkt dat het beste is. Wat mooi om de verschillen te zien. Hoe de één lichtvoetig gelooft in het toeval, daarop vertrouwt en wel ziet waar het schip strandt, terwijl de ander bewust en serieus te rade gaat naar wat zijn passies zijn en hoe die te moeten leven. Hoe de ene zielsgelukkig woont in een piepklein, sprookjesachtig 16e (?) eeuws huisje, grenzend aan een binnenhofje, en dat de ander ditzelfde geluk vindt in een nieuwbouwbuitenwijk van Den Haag. De ene (vriend van een vriendin) maakt zijn werk van iets waarvan ik niet snap hoe hij het doet en hoe je daarvan leeft (iets met het voorspellen van koersveranderingen), de ander als docent geschiedenis. We praatten over hoe het zat, het leven - we vergeleken Lance Armstrong met Maarten van der Weijden en besloten dat het allebei waarheid was.
Ik had ze lang niet gezien, en heb vandaag enorm genoten van hun kleurrijkheid, en hoe we elkaar waarderen, precies om hoe we anders zijn. Daarin lijken we heel erg op elkaar en daar word ik heel erg gelukkig van.
vrijdag 23 oktober 2009
Uitprobeersel
Godallemachtig, wat een lang saai stuk was dat vorige logje!
Nah. What makes it out. Ik had laatst eens gelezen dat je moet durven lelijke dingen te maken. Hoort allemaal bij het creatieve proces. Lekker vrij, dingen uitproberen. Ik vond het een goeie. Dus, mensen - u bent gewaarschuwd. De komende tijd eens niet slechts het allerbeste, het neusje van de zalm op webloggebied.
Daarover gesproken, lezen jullie nog weleens Paulien Cornelisse en Jacq Veldman, en NynkedeJ? Sylvia Witteman?
God wat moet ik altijd hard lachen om die vrouwen. Ik zou graag eens bier met ze drinken. En dat de mensen dan zouden zien dat ik ze kende en dat ik daardoor heel interessant zou worden gevonden. Haha. Laatst kwam ik NynkedeJ een keertje tegen trouwens. Ik zei dat ik haar kende en dat ze hilarisch schrijft en dat de zure zeikerds van een Viva vrouwen bittere zuurpruimen zijn, met heul stomme reacties op haar stukjes. En toen hoopte ik dagenlang dat Nynke over mij zou schrijven, maar dat gebeurde toen niet.
Afijn, ik ben dus niet bang om lelijke dingen te schrijven.
Dat is ook wat waard.
Nah. What makes it out. Ik had laatst eens gelezen dat je moet durven lelijke dingen te maken. Hoort allemaal bij het creatieve proces. Lekker vrij, dingen uitproberen. Ik vond het een goeie. Dus, mensen - u bent gewaarschuwd. De komende tijd eens niet slechts het allerbeste, het neusje van de zalm op webloggebied.
Daarover gesproken, lezen jullie nog weleens Paulien Cornelisse en Jacq Veldman, en NynkedeJ? Sylvia Witteman?
God wat moet ik altijd hard lachen om die vrouwen. Ik zou graag eens bier met ze drinken. En dat de mensen dan zouden zien dat ik ze kende en dat ik daardoor heel interessant zou worden gevonden. Haha. Laatst kwam ik NynkedeJ een keertje tegen trouwens. Ik zei dat ik haar kende en dat ze hilarisch schrijft en dat de zure zeikerds van een Viva vrouwen bittere zuurpruimen zijn, met heul stomme reacties op haar stukjes. En toen hoopte ik dagenlang dat Nynke over mij zou schrijven, maar dat gebeurde toen niet.
Afijn, ik ben dus niet bang om lelijke dingen te schrijven.
Dat is ook wat waard.
woensdag 21 oktober 2009
Bagger en ellende
Wat een ongelooflijke kutdag.
Om 7 uur van huis vertrokken en weer thuis om kwart voor negen.
In de tussentijd met de trein gereisd (6.5 uur) en gewerkt (7 uur).
Dat ik van de leg raak als treinen niet zo rijden als zou moeten, kwamen we al eerder achter. Ik blijk over een talent te beschikken om te kiezen voor het meest beroerde alternatief. De NS had bussen ingezet, dus vanmorgen zat ik na vier (!) keer overstappen in een bejaardenbus richting het oosten van ons land. Voor de ramen hingen gele gordijntjes, in V vorm bijeen gehouden met rolletjes klittenband. En in hetzelfde geel prijkten treurige lapjes over de hoofdsteunen. Beenruimte schoot ruimschoots tekort. Ik vroeg me af of het nog erger kon.
Dat kon. De snelbussen waren op, dus alle tussenliggende dorpen werden aangedaan. Met op de radio Gerard Joling, reden we richting Twello. Na Twello kwamen Holten en Rijssen - waar natuurlijk niemand in- of uitstapte - dat was te verwachten. Na iets dat leek op een eeuwigheid - en dit ook daadwerkelijk benaderde, want mijn reistijd bedroeg inmiddels ruim 3 uur - kwam ik eindelijk aan op mijn bestemming en kon mijn werkdag beginnen. Jezus man, ik had er al een dag óp zitten!
Eenmaal op het werk begreep ik dat ik had kunnen kiezen voor een omgeleid (en sneller) treintraject. Dat was jammer. Het werd een drukke dag en ik maakte fouten. Gesjees tegen een deadline, een boze mail, vervelende telefoontjes.
Na opnieuw een eeuwigheid, was het dan eindelijk 17 uur en maakte ik mij klaar voor een lange terugreis. Geleerd van tenminste één fout vandaag, koos ik nu voor het verkorte treintraject. Alleen miste ik de trein. Dus koos ik voor het iets langere omgeleide treintraject (alles ter vermijding van de bus). In Zwolle aangekomen, keek ik even snel naar de vertrektijden. 18.49. Ik had een kwartier de tijd en een rammelende maag. De Burgerking zou ik wel redden. Mooi op tijd sjokte ik met mn Whopper de trap weer op.
Huh? Was dat wel mijn intercity? Ik keek nog eens naar de vertrektijden en zag dat het de stoptrein was. De intercity vertrok om 18.46. Ik sjeesde de trap weer af, ergerde me kapót aan het geslenter van de mensen voor mij, riep 'ho sorry!' en kantelde per ongeluk een rolkoffer om. Bovenaan de trap van het andere spoor, zag ik de trein net wegrijden, in tergend langzaam tempo. Ik draaide me om, keek in het boze gezicht van de vrouw met de rolkoffer en keerde met hangende schouders terug naar de bloody stoptrein.
En daar zit ik nu dus in (met de Macbook, dat dan weer wel). Er zitten weinig mensen in de coupé, dus ik snap niet waarom die jongen achter mij zo schreeuwt in zijn telefoon. En wáárom doet een man aan de andere kant van het gangpad opeens het ráám open!? Ter hoogte van Harderwijk komt een groepje pubers lekker rellen. Ze sjorren wat aan de stoelen en roepen af en toe dingen als kanker en tyfus, en Westsiiide. Gezellig. Nu roept de conducteur ook nog om dat we langzaam zullen rijden tussen Putten en Amersfoort. Er is een storing met als gevolg een kwartier vertraging. Ach ja.
Ter hoogte van Amersfoort zie ik aan de overkant van het perron de intercity naar Rotterdam/ den Haag staan. Dat komt mooi uit. Weg van de pubers en het laatste stukje snel naar huis. Ik stap de trein uit en loop naar de overkant, maar nog niet halverwege rijdt ook deze trein voor mijn neus weg. Opnieuw ben ik veroordeeld tot de stoptrein. Eenmaal weer in Utrecht, mis ik mijn bus naar huis - zoals dat gaat. Maar hee, dan heb je wel Amersfoort, Zwolle, Nijverdal, Deventer, Twello, Wierden, Rijssen, Holten, Almelo, Borne, Almelo de Riet, Hengelo, Nunspeet, Harderwijk, 't Harde Putten en Amersfoort Velthorst oid, Den Dolder en Bilthoven gezien. En dat op één dag!
Om 7 uur van huis vertrokken en weer thuis om kwart voor negen.
In de tussentijd met de trein gereisd (6.5 uur) en gewerkt (7 uur).
Dat ik van de leg raak als treinen niet zo rijden als zou moeten, kwamen we al eerder achter. Ik blijk over een talent te beschikken om te kiezen voor het meest beroerde alternatief. De NS had bussen ingezet, dus vanmorgen zat ik na vier (!) keer overstappen in een bejaardenbus richting het oosten van ons land. Voor de ramen hingen gele gordijntjes, in V vorm bijeen gehouden met rolletjes klittenband. En in hetzelfde geel prijkten treurige lapjes over de hoofdsteunen. Beenruimte schoot ruimschoots tekort. Ik vroeg me af of het nog erger kon.
Dat kon. De snelbussen waren op, dus alle tussenliggende dorpen werden aangedaan. Met op de radio Gerard Joling, reden we richting Twello. Na Twello kwamen Holten en Rijssen - waar natuurlijk niemand in- of uitstapte - dat was te verwachten. Na iets dat leek op een eeuwigheid - en dit ook daadwerkelijk benaderde, want mijn reistijd bedroeg inmiddels ruim 3 uur - kwam ik eindelijk aan op mijn bestemming en kon mijn werkdag beginnen. Jezus man, ik had er al een dag óp zitten!
Eenmaal op het werk begreep ik dat ik had kunnen kiezen voor een omgeleid (en sneller) treintraject. Dat was jammer. Het werd een drukke dag en ik maakte fouten. Gesjees tegen een deadline, een boze mail, vervelende telefoontjes.
Na opnieuw een eeuwigheid, was het dan eindelijk 17 uur en maakte ik mij klaar voor een lange terugreis. Geleerd van tenminste één fout vandaag, koos ik nu voor het verkorte treintraject. Alleen miste ik de trein. Dus koos ik voor het iets langere omgeleide treintraject (alles ter vermijding van de bus). In Zwolle aangekomen, keek ik even snel naar de vertrektijden. 18.49. Ik had een kwartier de tijd en een rammelende maag. De Burgerking zou ik wel redden. Mooi op tijd sjokte ik met mn Whopper de trap weer op.
Huh? Was dat wel mijn intercity? Ik keek nog eens naar de vertrektijden en zag dat het de stoptrein was. De intercity vertrok om 18.46. Ik sjeesde de trap weer af, ergerde me kapót aan het geslenter van de mensen voor mij, riep 'ho sorry!' en kantelde per ongeluk een rolkoffer om. Bovenaan de trap van het andere spoor, zag ik de trein net wegrijden, in tergend langzaam tempo. Ik draaide me om, keek in het boze gezicht van de vrouw met de rolkoffer en keerde met hangende schouders terug naar de bloody stoptrein.
En daar zit ik nu dus in (met de Macbook, dat dan weer wel). Er zitten weinig mensen in de coupé, dus ik snap niet waarom die jongen achter mij zo schreeuwt in zijn telefoon. En wáárom doet een man aan de andere kant van het gangpad opeens het ráám open!? Ter hoogte van Harderwijk komt een groepje pubers lekker rellen. Ze sjorren wat aan de stoelen en roepen af en toe dingen als kanker en tyfus, en Westsiiide. Gezellig. Nu roept de conducteur ook nog om dat we langzaam zullen rijden tussen Putten en Amersfoort. Er is een storing met als gevolg een kwartier vertraging. Ach ja.
Ter hoogte van Amersfoort zie ik aan de overkant van het perron de intercity naar Rotterdam/ den Haag staan. Dat komt mooi uit. Weg van de pubers en het laatste stukje snel naar huis. Ik stap de trein uit en loop naar de overkant, maar nog niet halverwege rijdt ook deze trein voor mijn neus weg. Opnieuw ben ik veroordeeld tot de stoptrein. Eenmaal weer in Utrecht, mis ik mijn bus naar huis - zoals dat gaat. Maar hee, dan heb je wel Amersfoort, Zwolle, Nijverdal, Deventer, Twello, Wierden, Rijssen, Holten, Almelo, Borne, Almelo de Riet, Hengelo, Nunspeet, Harderwijk, 't Harde Putten en Amersfoort Velthorst oid, Den Dolder en Bilthoven gezien. En dat op één dag!
zondag 18 oktober 2009
Apple
OMG Wat is dit VET.
Ik wou graag een nieuwe laptop. Ik had namelijk een oude [del] (haha) die crashte, omdat ik hem aan de verkeerde kant had vastgepakt (echt waar). En ik had ook een desktop. Die was eigenlijk best OK, behalve dan dat hij een KABAAL maakte, niet normaal. Ik had em al eens uit elkaar gehaald, alle fannetjes met een wattenstaafje schoon gemaakt. Maar het mocht niet baten.
Een nieuwe laptop dus. Ik heb geen verstand van laptops. Gelukkig heb ik zo mijn bronnen. Lijstjes werden vergeleken en naast elkaar gelegd: RAM (?) geheugen, - en ik wilde de andere dingen ook opsommen, maar ik weet het al niet meer. Hoe dan ook: een Acer kwam goed uit de bus. Die kon wel 7 uur op batterijen. Das knap. En een geheugen van iets met 4. GB? TB? kB? Weet niet.
Maar eenmaal op pad zag ik haar al steeds vanuit mijn ooghoek. Ze lonkte. En was verder alleen maar in stilte aanwezig. Ze behoefde niet te schreeuwen om aandacht, door een fancy bureaublad of glimmend protserige toestanden. Ze hoefde alleen maar te Zijn. Ja, echt. Ik forceerde mezelf. 'Ratio!' dacht ik. Even reeel de plussen en de minnen naast elkaar zetten.
Maar de jongen met het Apple T-shirt legde eens rustig uit waarom het zo'n prachtig ding was. ('Ding' klinkt oneerbiedig zeg)
Hij noemde al de frustraties nog eens op van dingen die het niet doen etc. En ik knikte hevig en hij kreeg een blos op zijn wangen, ik denk omdat hij zich realiseerde dat hij zijn passie leefde - en hij zei: 'dat heb je dus allemaal niet met Apple. Je zet hem aan en alles doet het gewoon. Altijd.'
Ik zuchtte eens diep bij deze heerlijke gedachte en dacht alleen maar van jajajajajajajaja - The Time Is Now.
En O.M.G. Wat is dit heerlijk. Het is Zo VET. Gelijk zie ik mezelf als ander mens. Zo iemand die heel bewust bezig is met design. Die over dat soort dingen Nadenkt. Geniet van het Goede Leven - die liever investeert in mooie, eerlijke producten, dan dat die slaaf wordt van Windows en slachtoffer van de consumptie-maatschappij.
Mijn broer wees mij erop dat Apple een Finder heeft ipv een Explorer, zo van: wat je zoekt vindt ie, niet dat ie eens rustig gapend gaat verkennen en ontdekken en dat je dan maar af moet wachten waar het schip strandt. Och nee. Finder is een trouwe hond (zonder dat jammerlijke icoontje ervan): zeg 'zoek' - en hij vindt.
Ik moet alleen nog even uitvogelen hoe ik accentjes op letters krijg. NOG een reden om erachter te blijven plakken.
En heeft er nog iemand tips voor het vinden van een mooie laptop sleeve (voor een 13'' MacBook)? Ik wil natuurlijk niet zomaar een kopen - het moet wel een passen bij mijn nieuwe imago (zie boven).
Ik wou graag een nieuwe laptop. Ik had namelijk een oude [del] (haha) die crashte, omdat ik hem aan de verkeerde kant had vastgepakt (echt waar). En ik had ook een desktop. Die was eigenlijk best OK, behalve dan dat hij een KABAAL maakte, niet normaal. Ik had em al eens uit elkaar gehaald, alle fannetjes met een wattenstaafje schoon gemaakt. Maar het mocht niet baten.
Een nieuwe laptop dus. Ik heb geen verstand van laptops. Gelukkig heb ik zo mijn bronnen. Lijstjes werden vergeleken en naast elkaar gelegd: RAM (?) geheugen, - en ik wilde de andere dingen ook opsommen, maar ik weet het al niet meer. Hoe dan ook: een Acer kwam goed uit de bus. Die kon wel 7 uur op batterijen. Das knap. En een geheugen van iets met 4. GB? TB? kB? Weet niet.
Maar eenmaal op pad zag ik haar al steeds vanuit mijn ooghoek. Ze lonkte. En was verder alleen maar in stilte aanwezig. Ze behoefde niet te schreeuwen om aandacht, door een fancy bureaublad of glimmend protserige toestanden. Ze hoefde alleen maar te Zijn. Ja, echt. Ik forceerde mezelf. 'Ratio!' dacht ik. Even reeel de plussen en de minnen naast elkaar zetten.
Maar de jongen met het Apple T-shirt legde eens rustig uit waarom het zo'n prachtig ding was. ('Ding' klinkt oneerbiedig zeg)
Hij noemde al de frustraties nog eens op van dingen die het niet doen etc. En ik knikte hevig en hij kreeg een blos op zijn wangen, ik denk omdat hij zich realiseerde dat hij zijn passie leefde - en hij zei: 'dat heb je dus allemaal niet met Apple. Je zet hem aan en alles doet het gewoon. Altijd.'
Ik zuchtte eens diep bij deze heerlijke gedachte en dacht alleen maar van jajajajajajajaja - The Time Is Now.
En O.M.G. Wat is dit heerlijk. Het is Zo VET. Gelijk zie ik mezelf als ander mens. Zo iemand die heel bewust bezig is met design. Die over dat soort dingen Nadenkt. Geniet van het Goede Leven - die liever investeert in mooie, eerlijke producten, dan dat die slaaf wordt van Windows en slachtoffer van de consumptie-maatschappij.
Mijn broer wees mij erop dat Apple een Finder heeft ipv een Explorer, zo van: wat je zoekt vindt ie, niet dat ie eens rustig gapend gaat verkennen en ontdekken en dat je dan maar af moet wachten waar het schip strandt. Och nee. Finder is een trouwe hond (zonder dat jammerlijke icoontje ervan): zeg 'zoek' - en hij vindt.
Ik moet alleen nog even uitvogelen hoe ik accentjes op letters krijg. NOG een reden om erachter te blijven plakken.
En heeft er nog iemand tips voor het vinden van een mooie laptop sleeve (voor een 13'' MacBook)? Ik wil natuurlijk niet zomaar een kopen - het moet wel een passen bij mijn nieuwe imago (zie boven).
vrijdag 2 oktober 2009
Ingewerkt worden
‘Mag ik je even wat vragen?’
- ‘Hm’
‘Is somnofoor ongeveer hetzelfde als dysfoor?’
- ‘Als dysfoor? Nee. Dat is het tegenovergestelde.’
‘Oh. Hm. Ik twijfelde, omdat het hier zo staat’ (wijst op beeldscherm)
- ‘Laat eens kijken dan’ (kijkt mee op beeldscherm)
- ‘Nee. Nee, kijk. Dysfoor is ongeveer hetzelfde als somnofoor.’
‘Oh. Toch? Dus niet het tegenovergestelde?’
- ‘Nee, je moet even goed kijken. Niet het tegenovergestelde. Het is ongeveer hetzelfde.’
‘Oké’
- ‘Hm’
‘Is somnofoor ongeveer hetzelfde als dysfoor?’
- ‘Als dysfoor? Nee. Dat is het tegenovergestelde.’
‘Oh. Hm. Ik twijfelde, omdat het hier zo staat’ (wijst op beeldscherm)
- ‘Laat eens kijken dan’ (kijkt mee op beeldscherm)
- ‘Nee. Nee, kijk. Dysfoor is ongeveer hetzelfde als somnofoor.’
‘Oh. Toch? Dus niet het tegenovergestelde?’
- ‘Nee, je moet even goed kijken. Niet het tegenovergestelde. Het is ongeveer hetzelfde.’
‘Oké’
Abonneren op:
Posts (Atom)
