Gèinig hè?
woensdag 23 april 2008
Ontboezemingen
Het concept is inmiddels achterhaald, maar daarom niet minder fascinerend: Anoniem geheimen op een ansichtkaart schrijven en delen met de hele wereld - via de krant of het web. Soms in een poging tot verlossing van een loodzware last, dan weer om een ingekakte relatie nieuw leven in te blazen, en soms gewoon om Het Leven eens flink te relativeren, zoals bij deze:
Gèinig hè?
Gèinig hè?
vrijdag 18 april 2008
Kansloos
En nú is het genoeg. Een flinke bende om mij heen, als ontlading na het dwangmatige opruimen ten tijde van Het Studeren, een rammelende maag en op de achtergrond Ben Cramer (temidden van twee verlepte parelteven) op omroep Max. Veel erger dan dit mag het niet worden, vind ik.
Ik gooi zo de stapel muffe was achter de bank, de inmiddels stinkende rotte bloemen in de reeds uitpuilende vuilnisbak. De grijs uitgeslagen plant (ik zie het nu pas) even reanimeren en dan kook ik iets héél lekkers - ik weet nog niet wat. Gelukkig komt vriend T. straks eten, een gezellige stok achter de deur.
Ik gooi zo de stapel muffe was achter de bank, de inmiddels stinkende rotte bloemen in de reeds uitpuilende vuilnisbak. De grijs uitgeslagen plant (ik zie het nu pas) even reanimeren en dan kook ik iets héél lekkers - ik weet nog niet wat. Gelukkig komt vriend T. straks eten, een gezellige stok achter de deur.
donderdag 17 april 2008
Vakantiebaan
Midden in de voorpret van de zomer, direct na de tentamens. Op die manier had ik de wind al in de rug natuurlijk. En zoals verwacht, zo ging het. Ik was niet eens echt zenuwachtig. Alleen toen ik moest vertellen wat precies mijn sterke punten zijn en waar dat dan uit blijkt, voelde ik me wat ongemakkelijk. (Wat is dat toch?)
Het was een leuk gesprek, ik ben aangenomen. De oude cliënten met allerhande psychische stoornissen hebben er een begeleider in de inrichting bij. Eén die hen zal gaan observeren, hen gaat helpen met eten, of een eindje met ze gaat wandelen.
Het eerste wandelingetje is vandaag al gemaakt, ik kwam haar toevallig bij de uitgang tegen. Ze zei:
‘Dag juffrouw, of mevrouw’
‘Goedemorgen, - het mag allebei hoor, maakt mij niet uit.’
‘Neeee, als je getróuwd bent is het mevrouw, anders ben je een juffrouw’
‘Oh, dan ben ik een juffrouw. Bent u dan een mevrouw?’
‘Nou, ik ben wel een mevrouw geweest natuurlijk. Nu niet meer. Nu denken ze dat ik gek ben en gaan ze achter me aan als ik wegloop.’
‘O ja?’
‘Ja, ik wil ook wel met jou mee hoor. Ga je met de bus?’
‘Ja, ik ga zo met de bus. Maar u weet toch helemaal niet waar ik naartoe ga? Is het hier ook niet een beetje gezellig?’
‘Och nee. Iedereen is depressief, ze liggen het liefst de hele dag in bed. Daar vind ik niks aan hoor. Maar net hebben we gewandeld. Maar toen raakte ik ze kwijt!’
‘En raken ze ú niet kwijt nu denkt u?’
‘Nee, ze weten wel dat ik hier ben, ze zitten daar.’ Een eindje verderop zag ik inderdaad wat mensen zitten.
‘Oké. Maar mevrouw, ik denk wel dat onze wegen hier scheiden, want ik ga zo mijn bus halen.’
Met haar hoofd iets schuin zei ze:
‘Met je bolle wangen. Je ziet er koket uit, hoor! Heel leuk.’
Ik heb ontzettend zin in de zomer.
Het was een leuk gesprek, ik ben aangenomen. De oude cliënten met allerhande psychische stoornissen hebben er een begeleider in de inrichting bij. Eén die hen zal gaan observeren, hen gaat helpen met eten, of een eindje met ze gaat wandelen.
Het eerste wandelingetje is vandaag al gemaakt, ik kwam haar toevallig bij de uitgang tegen. Ze zei:
‘Dag juffrouw, of mevrouw’
‘Goedemorgen, - het mag allebei hoor, maakt mij niet uit.’
‘Neeee, als je getróuwd bent is het mevrouw, anders ben je een juffrouw’
‘Oh, dan ben ik een juffrouw. Bent u dan een mevrouw?’
‘Nou, ik ben wel een mevrouw geweest natuurlijk. Nu niet meer. Nu denken ze dat ik gek ben en gaan ze achter me aan als ik wegloop.’
‘O ja?’
‘Ja, ik wil ook wel met jou mee hoor. Ga je met de bus?’
‘Ja, ik ga zo met de bus. Maar u weet toch helemaal niet waar ik naartoe ga? Is het hier ook niet een beetje gezellig?’
‘Och nee. Iedereen is depressief, ze liggen het liefst de hele dag in bed. Daar vind ik niks aan hoor. Maar net hebben we gewandeld. Maar toen raakte ik ze kwijt!’
‘En raken ze ú niet kwijt nu denkt u?’
‘Nee, ze weten wel dat ik hier ben, ze zitten daar.’ Een eindje verderop zag ik inderdaad wat mensen zitten.
‘Oké. Maar mevrouw, ik denk wel dat onze wegen hier scheiden, want ik ga zo mijn bus halen.’
Met haar hoofd iets schuin zei ze:
‘Met je bolle wangen. Je ziet er koket uit, hoor! Heel leuk.’
Ik heb ontzettend zin in de zomer.
dinsdag 8 april 2008
Man Bijt Hond tafereel
Aangekomen bij het huis waar ik de komende drie uur zal gaan schoonmaken, bel ik aan. Ik weet inmiddels dat de voorgevel en de inrichting van de vensterbank verklappen wat mij ongeveer te wachten staat.
Symmetrisch geplaatste Orchideeën in de vensterbank zijn het fijnst: Lekker voorspelbaar, routinematig werken. Voorstellen, stoffen, thee drinken, stofzuigen, en afhankelijk van het weer de ramen lappen. Bedankt en tot ziens!
Zo niet vanmorgen.
De voorkamerruit is op ooghoogte slordig beplakt met een plastic gekleurde strook met bloempatronen. Daarboven een scheef hangende luxaflex. In de vensterbank een opengeslagen bijbel op een standaard, naar buiten toe gericht. Op de voordeur een provisorisch, handgeschilderd bordje met ‘Relegjuze Dr. H.J.M. [Achternaam]’.
Ik ben benieuwd.
Dan zwaait de deur open. ‘Hallo!’ roept een uitermate excentrieke vrouw van middelbare leeftijd – vóór haar een met glimmende papiertjes versierde rollator. ‘Eerst maar eens boodschappen doen!’ Ik zeg haar goedemorgen, stel me voor en geef haar een hand. Ze heeft felroze, slordig opgeplakte kunstnagels. Behalve om haar duimen, daar omheen zitten Jip en Janneke pleisters.
Ze draagt iets dat lijkt op een hoofddoek, maar ze benadrukt op luide toon dat ze niet Moslim is. Aan haar rollator hangt een kanariegele tas met regenboogstrepen, beplakt met roze Christuskruizen. Op naar Albert Heijn.
‘Hallo!’ roept ze ook daar – dit keer tegen niemand in het bijzonder. Ik help haar de boodschappen te vinden. Bij alles wat ze nodig heeft, licht ze toe waarom – op aanhoudend luide toon. ‘Ik neem altijd brandnetelthee! Dat is goed voor mijn ingewanden!’
Op de terugweg genieten we van de zon en de beginnende lente. We kletsen wat. Ik zacht, zij hard. Ik denk dat ook zij haar volume naar beneden zal brengen als ik zachtjes praat, maar dat is niet zo.
Eenmaal thuis, hang ik mijn jas aan de kapstok, over een trainingsjasje dat veel weg heeft van dat van De Alleenstaande Vandaal. Overal hangen plaatjes aan de muren, met kabouters, zeemeerminnen en Barbies (de echte), afgewisseld met teksten over wonderen en vrede. Samen pakken we de boodschappen uit. Haar huis is een bende, in alle kleuren van de regenboog. Ik ben blij dat ik mijn schoonmaakhandschoenen niet vergeten ben.
Terwijl ik de stapel (gebruikte!) incontinentieluiers uit de hoek van de keuken verzamel in een vuilniszak, vertelt deze mevrouw mij dat zij een aartsengel is. ‘God had het heel druk!’ roept ze, ‘en heeft mij hierheen gestuurd! Gelukkig waken er drie engelen over mij! ’s Ochtends Muriël, van 6 tot 12 – nu dus. ’s Middags Rafaël tot 18 uur en ’s avonds Michaël!’ Ondertussen ben ik blij verrast de luiers niet te ruiken. ‘Ik maak veel wonderen mee! Gisteren nog! Ik hoorde God! Zó’n líeve man is dat! Ik zag Jezus ook een keer, maar daar schrok ik van hoor! Die heeft níemand ooit gezien, alleen ik! Laatst zag ik ook ineens de hemelpoort. Met een héél hoge, smalle deur ervoor, van 100% goud. En allemaal modern geklede vrouwen eromheen op een tribune, die voor mij aan het zingen waren!’
Dan is ze een beetje moe. Ze roept dat ze even op bed gaat liggen en vraagt of ik de kamer even wil stoffen. Wat een rust. Ze heeft geen stofdoek, maar een plumeau, ook in regenboogkleuren. Ik kan bijna nergens stoffen, want óveral ligt zooi. Poppen, knuffels, beeldjes, frutsels, kralen, heel veel tekeningen, briefjes, kapotte kunstnagels. Nadat ik ook heb gestofzuigd en de ramen gezeemd, vind ik het mooi geweest. Ik maak haar voorzichtig wakker, vertel dat alles klaar is en vraag of ze het goed vindt dat ik weer naar huis ga. Dat is goed, ik krijg een hand. ‘Bedankt hè!’ roept ze.
Terug bij de voordeur zie ik dat er met Typex een aantal Christuskruizen op getekend is, met daaronder ‘Jezus red!’ (zonder 't'). Ik hoop dat het waar is.
Symmetrisch geplaatste Orchideeën in de vensterbank zijn het fijnst: Lekker voorspelbaar, routinematig werken. Voorstellen, stoffen, thee drinken, stofzuigen, en afhankelijk van het weer de ramen lappen. Bedankt en tot ziens!
Zo niet vanmorgen.
De voorkamerruit is op ooghoogte slordig beplakt met een plastic gekleurde strook met bloempatronen. Daarboven een scheef hangende luxaflex. In de vensterbank een opengeslagen bijbel op een standaard, naar buiten toe gericht. Op de voordeur een provisorisch, handgeschilderd bordje met ‘Relegjuze Dr. H.J.M. [Achternaam]’.
Ik ben benieuwd.
Dan zwaait de deur open. ‘Hallo!’ roept een uitermate excentrieke vrouw van middelbare leeftijd – vóór haar een met glimmende papiertjes versierde rollator. ‘Eerst maar eens boodschappen doen!’ Ik zeg haar goedemorgen, stel me voor en geef haar een hand. Ze heeft felroze, slordig opgeplakte kunstnagels. Behalve om haar duimen, daar omheen zitten Jip en Janneke pleisters.
Ze draagt iets dat lijkt op een hoofddoek, maar ze benadrukt op luide toon dat ze niet Moslim is. Aan haar rollator hangt een kanariegele tas met regenboogstrepen, beplakt met roze Christuskruizen. Op naar Albert Heijn.
‘Hallo!’ roept ze ook daar – dit keer tegen niemand in het bijzonder. Ik help haar de boodschappen te vinden. Bij alles wat ze nodig heeft, licht ze toe waarom – op aanhoudend luide toon. ‘Ik neem altijd brandnetelthee! Dat is goed voor mijn ingewanden!’
Op de terugweg genieten we van de zon en de beginnende lente. We kletsen wat. Ik zacht, zij hard. Ik denk dat ook zij haar volume naar beneden zal brengen als ik zachtjes praat, maar dat is niet zo.
Eenmaal thuis, hang ik mijn jas aan de kapstok, over een trainingsjasje dat veel weg heeft van dat van De Alleenstaande Vandaal. Overal hangen plaatjes aan de muren, met kabouters, zeemeerminnen en Barbies (de echte), afgewisseld met teksten over wonderen en vrede. Samen pakken we de boodschappen uit. Haar huis is een bende, in alle kleuren van de regenboog. Ik ben blij dat ik mijn schoonmaakhandschoenen niet vergeten ben.
Terwijl ik de stapel (gebruikte!) incontinentieluiers uit de hoek van de keuken verzamel in een vuilniszak, vertelt deze mevrouw mij dat zij een aartsengel is. ‘God had het heel druk!’ roept ze, ‘en heeft mij hierheen gestuurd! Gelukkig waken er drie engelen over mij! ’s Ochtends Muriël, van 6 tot 12 – nu dus. ’s Middags Rafaël tot 18 uur en ’s avonds Michaël!’ Ondertussen ben ik blij verrast de luiers niet te ruiken. ‘Ik maak veel wonderen mee! Gisteren nog! Ik hoorde God! Zó’n líeve man is dat! Ik zag Jezus ook een keer, maar daar schrok ik van hoor! Die heeft níemand ooit gezien, alleen ik! Laatst zag ik ook ineens de hemelpoort. Met een héél hoge, smalle deur ervoor, van 100% goud. En allemaal modern geklede vrouwen eromheen op een tribune, die voor mij aan het zingen waren!’
Dan is ze een beetje moe. Ze roept dat ze even op bed gaat liggen en vraagt of ik de kamer even wil stoffen. Wat een rust. Ze heeft geen stofdoek, maar een plumeau, ook in regenboogkleuren. Ik kan bijna nergens stoffen, want óveral ligt zooi. Poppen, knuffels, beeldjes, frutsels, kralen, heel veel tekeningen, briefjes, kapotte kunstnagels. Nadat ik ook heb gestofzuigd en de ramen gezeemd, vind ik het mooi geweest. Ik maak haar voorzichtig wakker, vertel dat alles klaar is en vraag of ze het goed vindt dat ik weer naar huis ga. Dat is goed, ik krijg een hand. ‘Bedankt hè!’ roept ze.
Terug bij de voordeur zie ik dat er met Typex een aantal Christuskruizen op getekend is, met daaronder ‘Jezus red!’ (zonder 't'). Ik hoop dat het waar is.
zondag 6 april 2008
Thuis
We slaan de deuren van de nieuwe auto van mijn broer achter ons dicht en gaan naar binnen. Begroetingszoenen en knuffels volgen met zijn vriendin die er al was, mijn moeder en haar man.
Ik vertel honderduit, onder andere over mijn enkelblessure die nu al een paar weken aanhoudt. Ik praat zoveel dat ik er zelf een beetje moe van word, maar ze laten mij mijn gang gaan. Mama reageert zo nu en dan een beetje afwezig – ze is aan het koken. Maar ze giechelt ook en mijn stiefvader schenkt wijn in.
Na het eten knettert er hout in de openhaard, want dat vinden wij gezellig. Op TV Mooi weer de Leeuw. We kijken ernaar, verwonderen ons over de lach van Patty Brard, we lezen wat en we drinken thee of koffie. Door de kater van de avond ervoor ben ik al vroeg moe.
Na een douche zeg ik iedereen welterusten en vraag mijn moeder waar het leeslampje is. Ik lig al in bed als ze hem uit een andere kamer komt brengen. Ik vraag of ze mijn enkel nog even wil zien en steek mijn voet onder het dekbed uit.
Ze komt even bij me zitten, neemt mijn voet in haar warme handen en kijkt ernaar. Rustig zegt ze dat die nog wel erg dik is en dat het goed is om er even mee naar de dokter te gaan. Terwijl zij mijn voet bekijkt en hem warm wrijft, kijk ik naar haar gezicht en zie dat ze ouder is geworden, kleine lijntjes rond haar ogen. Even vraag ik me af hoe ik me haar zal herinneren als ze er ooit niet meer is, een gedachte die gauw weer vervliegt. Ik realiseer me hoe als vanzelfsprekend zij er altijd is en hoe lief ik haar vind.
Dan zegt ze ernstig dat ze denkt dat hij gebroken is. Ze ziet mij schrikken en moet dan heel hard lachen. Gràpje!
Ik vertel honderduit, onder andere over mijn enkelblessure die nu al een paar weken aanhoudt. Ik praat zoveel dat ik er zelf een beetje moe van word, maar ze laten mij mijn gang gaan. Mama reageert zo nu en dan een beetje afwezig – ze is aan het koken. Maar ze giechelt ook en mijn stiefvader schenkt wijn in.
Na het eten knettert er hout in de openhaard, want dat vinden wij gezellig. Op TV Mooi weer de Leeuw. We kijken ernaar, verwonderen ons over de lach van Patty Brard, we lezen wat en we drinken thee of koffie. Door de kater van de avond ervoor ben ik al vroeg moe.
Na een douche zeg ik iedereen welterusten en vraag mijn moeder waar het leeslampje is. Ik lig al in bed als ze hem uit een andere kamer komt brengen. Ik vraag of ze mijn enkel nog even wil zien en steek mijn voet onder het dekbed uit.
Ze komt even bij me zitten, neemt mijn voet in haar warme handen en kijkt ernaar. Rustig zegt ze dat die nog wel erg dik is en dat het goed is om er even mee naar de dokter te gaan. Terwijl zij mijn voet bekijkt en hem warm wrijft, kijk ik naar haar gezicht en zie dat ze ouder is geworden, kleine lijntjes rond haar ogen. Even vraag ik me af hoe ik me haar zal herinneren als ze er ooit niet meer is, een gedachte die gauw weer vervliegt. Ik realiseer me hoe als vanzelfsprekend zij er altijd is en hoe lief ik haar vind.
Dan zegt ze ernstig dat ze denkt dat hij gebroken is. Ze ziet mij schrikken en moet dan heel hard lachen. Gràpje!
woensdag 2 april 2008
Brandende vragen
Zelfs met tentamens in de nabije toekomst, is de tijd die ik aan studeren besteed een peulenschil op de tijdschaal van mijn studentenbestaan. Vooralsnog nietszeggende prikkels zijn plotseling van groot belang. Normaal gesproken blijven ze onopgemerkt, nu leiden ze tot compulsief en ontwijkend gedrag.
In plaats van interessant studiemateriaal (dat is het gekke, het is best leuk) herlees ik oude Viva’s en VK magazines, opzoek naar álle tekst die ik eerder bij gebrek aan interesse oversloeg. De frequentie waarmee en de wijze waarop ik mijn kamer opruim en poets kun je rustig excessief noemen en het is gewoon gênant zo vaak als ik online ben. Mij tegen mezelf in bescherming nemend, zegde ik daarom laatst mijn Hyves account op, om te voorkomen dat ik wéér urenlang volstrekt onbekenden zou bespioneren. Het helpt geen ruk, want in plaats van Hyvesprofielen lees ik nu ongeveer 154 blog berichten per dag – tot ver in de archieven van 2001, inclusief reacties (waardoor de link naar een volgende blog echt eng snel gelegd is).
Perioden als deze lenen zich dan ook uitstékend voor het bijhouden van de eigen weblog.
Beste lezer, ik weet - ik vertel jou tot zover weinig nieuws.
Iets om over na te denken dan (en wie het weet mag het zeggen): Een aantal vragen als reactie op bovengenoemde Viva’s, weblogs en meer van dat soort bronnen:
• Wat is er mis met een gezellige driekwart tricot pofbroek voor in de voorzomer?
• Wat bezielt de eigenaresse van Luna Gucci haar roodstaartpapegaai A) zo te noemen en B) het beest uit haar mond te voeren?
• Plassen mannen echt in wasbakken?
• (Wil ik dit weten?)
• Zou Zomerhitte echt zo’n slechte film zijn?
• Wanneer rondt Victoria Koblenko die bloody politicologie studie nou eens af?
En welke grapjas schuilt er achter die geinige filmpjes aan het eind van DWDD? Zal ik dat eens even googelen? Misschien heeft ie wel een leuke weblog. Met een heel groot archief.
In plaats van interessant studiemateriaal (dat is het gekke, het is best leuk) herlees ik oude Viva’s en VK magazines, opzoek naar álle tekst die ik eerder bij gebrek aan interesse oversloeg. De frequentie waarmee en de wijze waarop ik mijn kamer opruim en poets kun je rustig excessief noemen en het is gewoon gênant zo vaak als ik online ben. Mij tegen mezelf in bescherming nemend, zegde ik daarom laatst mijn Hyves account op, om te voorkomen dat ik wéér urenlang volstrekt onbekenden zou bespioneren. Het helpt geen ruk, want in plaats van Hyvesprofielen lees ik nu ongeveer 154 blog berichten per dag – tot ver in de archieven van 2001, inclusief reacties (waardoor de link naar een volgende blog echt eng snel gelegd is).
Perioden als deze lenen zich dan ook uitstékend voor het bijhouden van de eigen weblog.
Beste lezer, ik weet - ik vertel jou tot zover weinig nieuws.
Iets om over na te denken dan (en wie het weet mag het zeggen): Een aantal vragen als reactie op bovengenoemde Viva’s, weblogs en meer van dat soort bronnen:
• Wat is er mis met een gezellige driekwart tricot pofbroek voor in de voorzomer?
• Wat bezielt de eigenaresse van Luna Gucci haar roodstaartpapegaai A) zo te noemen en B) het beest uit haar mond te voeren?
• Plassen mannen echt in wasbakken?
• (Wil ik dit weten?)
• Zou Zomerhitte echt zo’n slechte film zijn?
• Wanneer rondt Victoria Koblenko die bloody politicologie studie nou eens af?
En welke grapjas schuilt er achter die geinige filmpjes aan het eind van DWDD? Zal ik dat eens even googelen? Misschien heeft ie wel een leuke weblog. Met een heel groot archief.
Abonneren op:
Posts (Atom)
