Pijnlijk

En opeens wist ik weer hoe lullig het is als je als puber verkeerd wordt ingeschat. Voor beide partijen.

Ik herinnerde me een vriend van mijn grote broer, vroeger - die uit beleefdheid een klein gesprekje met mij aan ging: 'en Floor, ga je nou na de zomer naar de middelbare school?' 'Nee, dan ga ik naar de 3e.' Waarop ons beiden de moed in de schoenen zakte.

Of de schaamte die ik voelde voor mijn afkeuring, toen mijn moeder eens aankwam met concertkaartjes voor Krezip. Lief gebaar, maar Krezip was zó twee weken geleden!

Het kwam allemaal weer boven, toen ik een klein jongetje bij Albert Heijn (met een veel te grote leren jas) vroeg of hij ook voetbalplaatjes spaarde. Ik zag een mix van medelijden en krenking in zijn ogen, toen hij 'nee hoor' terug zei (en 'AS IF' er achteraan dacht). Kwellend is het woord.

Kamerplant en Valentijn

Ik schudde zonet aan mijn palmboomplant en er vielen minstens 18 gele sprieten uit. In een poging de wortels onderaan de stam verder de aarde in te duwen, trok ik het velletje van de stam kapot. Er kwam een groene pasta onderuit, die rook naar vis. Begin van het einde, vrees ik.

Trouwens, wéér geen bloody Valentijnskaart dit jaar. Ik word zo moe van die kleine kriebel, dat sprankje blijde verwachting, dat ik ieder jaar op 14 feb voel als ik de trap afloop naar de brievenbus. Ik had ook niet geweten van wie in Godsnaam, maar dat was nou juist zo leuk geweest.

Wel mooie ingezonden brieven in de Volkskrant bijlage. Ik herinnerde me een jaren oude liefdesbrief en herlas die - om de teleurstelling te boven te komen en mijzelf een boost te geven. Want ik had wel met mezelf te doen zeg, poeh.

Kosten- baten analyse

Wij wìsten natuurlijk wel dat het geen proper plan was, dat van die kroeg. Maar er was al behoorlijk wat wijn in de man, dus die wijsheid – juist. Gisteren zag ik vrienden die ik lang niet meer gezien had. Ik was een beetje vergeten hoe leuk het met ze was.

We pakten zo – hop, de draad weer op. Ik dacht ‘wat zijn ze toch léuk, deze mensen!’ We dronken en aten en dronken en lachten en dronken en praatten. Over Death cab for cutie en Neil Young, ons werk, de liefde en het gebrek daar aan, over de fokking IND, Six feet under en over hoe uit een band stappen kennelijk net zo kan voelen als het beëindigen van een relatie. Kortom: over ons leven.

W. moest naar het station, dus liepen we samen die kant op. Het was nog net een christelijke tijd. De wijn had mij al wankel gemaakt, al vond ik toen van niet. Opeens had ik glashelder voor ogen hoe belàngrijk het is, plezier te maken in Het Leven. Morgen zou geen topdag worden op de stage, maar wat maakte het uit. Een uur of één, het kon nog net.

En toen kwamen we dus langs een kroeg. Een halfslachtige poging van W. was al voldoende.

Het kostte mij een fatsoenlijke nachtrust, een hele dag om bij te komen, ergernis in de vroege ochtend en mijn linker oorbel (wanneer is dat gebeurd?). En wat leverde het mij op? Een ware comeback van oude vrienden, een dronken en vervolgens katerige sms, naar rook stinkende kleren (toch weer), een lijstje met nog te ontdekken bandjes, een hoop gezelligheid en een kegel van heb ik jou daar.

Kortom: het was het meer dan waard.