Ik schudde zonet aan mijn palmboomplant en er vielen minstens 18 gele sprieten uit. In een poging de wortels onderaan de stam verder de aarde in te duwen, trok ik het velletje van de stam kapot. Er kwam een groene pasta onderuit, die rook naar vis. Begin van het einde, vrees ik.
Trouwens, wéér geen bloody Valentijnskaart dit jaar. Ik word zo moe van die kleine kriebel, dat sprankje blijde verwachting, dat ik ieder jaar op 14 feb voel als ik de trap afloop naar de brievenbus. Ik had ook niet geweten van wie in Godsnaam, maar dat was nou juist zo leuk geweest.
Wel mooie ingezonden brieven in de Volkskrant bijlage. Ik herinnerde me een jaren oude liefdesbrief en herlas die - om de teleurstelling te boven te komen en mijzelf een boost te geven. Want ik had wel met mezelf te doen zeg, poeh.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Elk jaar neem ik me voor om me niet te verheugen (ook niet een heel klein beetje) op een kaartje. En toch he, elk jaar weer teleurgesteld!
Het is toch vaak zo, dat wanneer je op iets zit te wachten, het juist niet komt. Tegen beter weten in blijf je toch stiekem hopen! Ik ben blij dat ik dit jaar geen kaart heb ontvangen, want ik weet niet wat dan de reactie van mijn vrouw + kinderen was geweest.
Er zit maar één ding op: je plant Valentijn noemen.
Ik heb nog nooit een liefdesbrief gehad. Wel een pracht van een Valentijnskaart trouwens, dit jaar!
Een reactie posten