Ik werd wakker. En anders dan ik inmiddels gewend was, was het al licht. Licht en stil. Die stilte op de zondagochtend, wat hou ik daar ontzettend van. Ik volgde haar, wachtte af.
Ik hoorde een vogel. Sportschoenen op asfalt.
Ver weg een kind dat riep. Nog verder weg een tijdje kerkklokken.
Het uitsterven ervan en opnieuw die onaangeroerde stilte.
Een auto door de straat.
Aanzwellend zonlicht dat herinnerde aan hoe het óók kon.
Ik schoof het gordijn opzij en stapte terug in bed.
Hoog boven de daken de blauwe lucht, verdreven door dreigend grijs.
En ik keek en luisterde hoe een stortbui de stilte verbrak.
Stelde me voor hoe fietsers ineengedoken fietsten.
Koesterde mijn warme bed en sloeg het Volkskrant Magazine open.
zondag 18 december 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)
