In mineur en zonder gezelschap

Nu de vakantieperiode eindig blijkt, dient er hier en daar weer flink bijgepraat te worden. Daar keek ik tegen het einde van mijn eigen vakantie erg naar uit. Ik zag mijzelf lekker nazomeren op het terras met al mijn vrienden en vriendinnen. Het zou onbedoeld laat worden en we zouden met zonsopkomst gelukzalig dronken op huis aan rollen. Zoiets.

In plaats daarvan ging het ongeveer zo: Met de vriendin die ik het langst niet had gezien, sprak ik inderdaad af op een terras, maar het was zo koud en bewolkt dat het de kroeg werd. We dronken één glas wijn, want ze moest nog rijden. Ze heeft een nieuwe liefde, en is echt Heel Erg Verliefd (heel mooi om te zien), dus dan weet je het wel. Ik was nog voor het donker thuis.

Met een andere vriendin sprak ik wel ’s avonds af voor een borrel, maar ze viel zowat in slaap – omdat ze de nacht daarvoor een wel heel spannend avontuur beleefde (met twéé mannen!). Ook een derde vriendin turfde er tijdens mijn vakantie een aantal mannen bij. De volgende vriendin kon ik drie keer niet bereiken, maar bij poging vier vertelde ze over de prachtige reis met haar vriend en ze kreeg dit weekend vrienden te logeren. Ze gaan vanavond barbecueën op het strand. Een andere vriendin loopt tegen het einde van haar afstudeerscriptie en daarmee ook op haar tandvlees, zichzelf sociale contacten grotendeels ontzeggend. Ze woont pas samen en gelukkig wordt ze goed verzorgd door haar vriendje.

De vriendin van het avontuur is dit weekend weg. En dan blijkt er nóg een vriendin met een avontuur. Terwijl ik gisteravond een matig programma keek op internet – iets van de VPRO over wat vrouwen van mannen vinden, ondervond zij in de praktijk hoe leuk zij haar nieuw verworven man vond. Hij bleek zó leuk dat hij met haar mee naar huis mocht.

Dan heb ik nog een vriend die met vakantie is en één die ik de afgelopen week al drie keer heb gezien. Ik wil hem niet wéér bellen voor een biertje. Hij mist zijn vriendinnetje. Een andere vriendin haar vriendje gelukkig niet – ze was zo blij hem na hun eerste vakantie apart weer te zien, dat ik hun samenzijn niet wil verstoren.

Moraal van dit verhaal: Te midden van de rijkdom van zoveel leuke vrienden, voel ik mij alleen. Terwijl iedereen om mij heen avonturen beleeft, nieuwe liefdes verwerft of met oude liefdes knus het weekend doorbrengt – besloot ik gisteravond op tijd te gaan slapen. Alleen. Of toch niet helemaal, want vannacht werd ik weer wakker van een muis. Crap!

Puur geluk

Al sinds een maand of twee verheugde ik mij erop. Ik had ze gezien bij iemand van een kledingzaak en was opslag verliefd. ‘Wat heb jij mooie laarzen aan’, complimenteerde ik haar – ‘waar heb je die gekocht?’.

Ze bleken handgemaakt van een ontwerpersduo, de ene een Japanner en de andere een Nederlander. In Nederland alleen verkrijgbaar in één winkeltje in Amsterdam. Mijn hart maakte een sprongetje, in gedachten gaf ik mijzelf een schouderklopje voor mijn goede smaak en neus voor originaliteit.

Vanaf die dag heb ik gemiddeld 38 keer per week de website van Koos gecheckt en heel ongeduldig gewacht op het salaris van mijn vakantiebaan. Soms hield het mij wakker uit mijn slaap, want wat als ze mijn maat niet meer zouden hebben? Dat nèt de dag voordat ik er kwam, het laatste paar verkocht was. Of dat ze überhaupt mijn maat niet zouden verkopen. Dat als ik zou vragen ‘Heb je deze ook in 42?’ – de verkoopster (die teef) mij zou aankijken met een blik van As If.

Maar toen dacht ik aan the Secret en ik vond dat ik ze best mocht vragen aan het Universum. Ik visualiseerde mijzelf in de laarzen, herfstbladeren lachend en speels de lucht in schoppend, de zon die het geheel een oranje gloed gaf, een Golden Retriever aan mijn zijde. Of nee, geen Golden Retriever – riep ik mijzelf streng tot de orde. Dat zou in deze levensfase wel heel onverantwoord zijn.

Of het echt geholpen heeft weet je natuurlijk nooit zeker. Maar gisteren maakte mijn hart opnieuw sprongetjes, toen ik in de winkel het ene na het andere paar mocht passen - om zo een weloverwogen keuze te maken qua model en kleur. En! Ik. Mocht. Ze. Aanhouden. Dat het eigenlijk te warm was en ik er nog lang geen herfstbladeren mee de lucht in kon zwiepen, deerde mij in het geheel niet.

A bientôt!

Ik wist niet wat me overkwam, toen ik op een nuchtere maag bijna over mijn nek ging van de stank en haar daar zo zag staan. Overal poep. Vegen op de grond en aan de WC bril, op de washandjes die over de wasbak hingen. En een stuk tussen haar duim en wijsvinger, dat ze tevergeefs probeerde weg te spoelen onder de laffe straal van de kraan. Ze droeg alleen nog haar BH, boven die buitenproportioneel ronde buik. Met ogen die niet van deze wereld leken, keek ze me aan en vroeg als een kind om hulp. Ik kon wel janken. Van radeloosheid, walging, medelijden en weerzin.
Toen wist ik zeker dat het niets voor mij was. Tijd voor het laatste collegejaar. Maar eerst: Pain, vin en zon. Tot later!

Herman Brusselmans over Sophie Hilbrand

(in Viva 32)

‘Zij is aantrekkelijk, maar moet niet de onaantastbare, vrijgevochten, jonge Nederlandse grachtengordeltrut uithangen.’
- aldus de schrijver die eens de openingszin ‘mag ik in je onderbroek braken?’ uitprobeerde, zonder succes.

Wat ik me afvroeg

Aan welk deel van je hersenen moet je denken om dat deel van je hersenen te gebruiken waar je aan denkt?