Bij gebrek aan studielast, geld en vooralsnog de bijbaan op niveau, werk ik minstens twee dagdelen per week in de thuiszorg. Deze week waren het er vier. Twee op donderdag en gisteren twee.
Deze vier diensten achter elkaar stelden mij in staat een patroon te ontdekken in het gedrag van oude hulpbehoevenden. Ik wist het al langer, maar had het verdrongen: Zij maken zich (zónder uitzondering!) schuldig aan het uitsmeren van poep over het toilet (boven- en onderkant bril, de pot) én daarbuiten (tegels, deurklinken).
Maar wat misschien nog wel erger is dan die poep, is dat geklép. Dat oeverloze gewauwel. Die eeeindeloze monologen over triviale kwesties, om zo jouw uren bij hen thuis te rekken. Vooral de dames hebben hier een handje van. Ook al is ál het werk gedaan, de thee op, de jas al aan en de tot-ziens-hand geschud - tijdens deze verbale overkill is het nadrukkelijk niet de bedoeling is dat je veel terugzegt (laat staan onderbreekt), maar hen het genot van het mondelinge éénrichtingsverkeer gunt. Maakt niet uit als ze zes keer hetzelfde zeggen. Dóórgaan zullen ze! Voorbeeld:
‘Ik heb de theekopjes maar vast afgewassen, want ik dacht straks heb je niet genoeg tijd om dat nog te doen als je terug bent van boodschappen doen.’ – zegt oma als ik terugkom van het boodschappen doen.
‘O wat fijn zeg, bedankt! Ik had het niet erg gevonden om te doen hoor.’
‘Neee, maar ik dacht daar heb je misschien geen tijd meer voor als je straks terug bent van boodschappen doen.’
‘Hmhm. Nou, wat lief van u.’
‘Ja, ik dacht, ik vind het zo vervelend als je dat nog moet doen als je terug bent en het is je tijd al. Ik dacht, dan was ik die kopjes wel even af.
‘…’
‘Nee, dat zou ik vervelend vinden, ik dacht, laat ik ze maar even afwassen.’
'...'
Terwijl ik de boodschappen opruim (na vieren hè, mind you¬ – hart voor de zaak!), belt Corrie (of Jannie of Nel) – en dus grijpt mevrouw De Vries (gefingeerd natuurlijk) weer haar kans om te kletsen en te blijven kletsen:
‘O dag Corrie, goed, ik heb de hulp. Hoe is het met je zus gegaan?’
(….)
‘Jaja. Oja. Ja ik zeg al tegen dr, ik zeg je moet dat donkere brood niet nemen, ze zegt ja anders kan ik niet poepen, ik zeg daar heb je toch een pilletje voor?’
(….)
‘Jaaaaaa ja, is ook moeilijk. Maar daarom zeg ik – ze moet dat donkere brood niet nemen. Ik doe het ook niet meer hoor! Ik heb tegenwoordig enkel dat lichte nog, van de Lidl.’
(….)
‘Zeg Corrie mn hulp moet er zo weer vandoor, want het is zo haar tijd hoor. Ja ze was net boodschappen doen, dus ik zeg net tegen dr, ik zeg ik heb de theekopjes maar vast afgewassen, anders moet ze dat in haar eigen tijd nog doen, dat zou ik vervelend vinden hoor, dus ik denk dat doe ik maar vast even.’
(….)
‘Ja. Jij ook, daaag.’
Daaag mevrouw! Tot de volgende keer!
zaterdag 26 januari 2008
donderdag 24 januari 2008
Gisteren
Ik sta gemakkelijk op, doe wat yoga, luister muziek. Ik zoek een bijbaan op niveau en voer daartoe (blij verrast want zonder zenuwen) een Formeel Telefoongesprek. Ik word heel vriendelijk geholpen en krijg een naam en adres waar ik naar kan schrijven. Informatiefolders worden opgestuurd.
Mijn huisbaas draait voor de verandering eens niet aan de hete kraan in zijn praktijk beneden, waardoor mijn douche de volle twaalf minuten warm blijft. Ik hoef niet lang na te denken over wat ik aantrek. Ik pak mijn tas in voor mijn werkcollege, ik vergeet niets. Ook na een tweede check bij de voordeur, heb ik alles: Portemonnee, telefoon, sleutels. Ik ben ruim op tijd, hoef niet hard te fietsen en heb wind mee. Er staan geen stoplichten op rood en van rechts komt een knappe jongen, die vrolijk voor mij wijkt.
Het werkcollege verloopt soepel. Ik krijg een fantastisch cijfer terug voor een eerder ingeleverde opdracht en wordt gecomplimenteerd door mijn docent die zegt dat ik een goede vraag stel (Ha!).
Eenmaal thuis schrijf ik een sollicitatiebrief voor De Bijbaan Op Niveau (zojuist gepost). ’s Avonds kook ik een simpele, doch voedzame en gezonde maaltijd, die mij heerlijk smaakt. Mijn andere huisgenoot komt thuis van het werk en nodigt mij uit voor een lezing.
De lezing is interessant en gezellig. Mijn huisgenoot blijft nog even hangen voor een borrel, ik sla over. Op de fiets zet ik mijn iPod op zijn hardst en word blij tot in mijn tenen van The Magic Numbers met zeer vrolijke up-tempo liedjes. Als ik thuis kom ben ik precies op tijd voor Trinny & Susannah en voor het slapen gaan hoor ik géén muisjes krassen achter de muren.
Mooie dag!
Mijn huisbaas draait voor de verandering eens niet aan de hete kraan in zijn praktijk beneden, waardoor mijn douche de volle twaalf minuten warm blijft. Ik hoef niet lang na te denken over wat ik aantrek. Ik pak mijn tas in voor mijn werkcollege, ik vergeet niets. Ook na een tweede check bij de voordeur, heb ik alles: Portemonnee, telefoon, sleutels. Ik ben ruim op tijd, hoef niet hard te fietsen en heb wind mee. Er staan geen stoplichten op rood en van rechts komt een knappe jongen, die vrolijk voor mij wijkt.
Het werkcollege verloopt soepel. Ik krijg een fantastisch cijfer terug voor een eerder ingeleverde opdracht en wordt gecomplimenteerd door mijn docent die zegt dat ik een goede vraag stel (Ha!).
Eenmaal thuis schrijf ik een sollicitatiebrief voor De Bijbaan Op Niveau (zojuist gepost). ’s Avonds kook ik een simpele, doch voedzame en gezonde maaltijd, die mij heerlijk smaakt. Mijn andere huisgenoot komt thuis van het werk en nodigt mij uit voor een lezing.
De lezing is interessant en gezellig. Mijn huisgenoot blijft nog even hangen voor een borrel, ik sla over. Op de fiets zet ik mijn iPod op zijn hardst en word blij tot in mijn tenen van The Magic Numbers met zeer vrolijke up-tempo liedjes. Als ik thuis kom ben ik precies op tijd voor Trinny & Susannah en voor het slapen gaan hoor ik géén muisjes krassen achter de muren.
Mooie dag!
maandag 21 januari 2008
Sport anno 2008
De combinatie Sport&Entertainment is he-le-maal van nu. Na het inmiddels achterhaalde paaldansen of fitnessen in je blootje, kun je je nu ook wagen aan Show Dance, buikdansen, of spinning met een live DJ. Is dit niet your cup of entertainment, dan kun je altijd nog als poedel gaan aerobicen.
Net als Mariko Takahashi (het moet niet gekker worden):
Net als Mariko Takahashi (het moet niet gekker worden):
donderdag 17 januari 2008
Taal van de straat
In Jamie’s Kitchen Amsterdam (woe 22.30, net 5) wordt kansarme jongeren de kans geboden hun leven op de rails te krijgen. Met als doel deze jongeren aan het werk te zetten in restaurant Fifteen (in Amsterdam dus), leert een aantal chef-koks hen koken.
Dit leren koken krijgt gestalte in de vorm van een heuse opleiding, inclusief stage en examens. Gisteren legden de leerlingen hun eerste examen af, bestaande uit het koken van een maaltijd en het beantwoorden van een aantal vragen daarover:
‘Zou deze maaltijd geschikt zijn voor iemand met een vetarm dieet?’ vraagt een chef-kok één van zijn pupillen – waarop deze zich afvraagt: ‘Als die geen geld heeft?’
Dit leren koken krijgt gestalte in de vorm van een heuse opleiding, inclusief stage en examens. Gisteren legden de leerlingen hun eerste examen af, bestaande uit het koken van een maaltijd en het beantwoorden van een aantal vragen daarover:
‘Zou deze maaltijd geschikt zijn voor iemand met een vetarm dieet?’ vraagt een chef-kok één van zijn pupillen – waarop deze zich afvraagt: ‘Als die geen geld heeft?’
maandag 14 januari 2008
Sophisticated lady
Laat ik het spits afbijten met een wel heel confronterende quote uit de Volkskrant van afgelopen zaterdag (Zo. De toon is gezet. Geen makkelijke prietpraat op deze blog!).
Na een heftige interne strijd over de keuze voor een treinsnack tijdens de komende twee uur, besluit ik zaterdagmiddag heel verantwoord te kiezen voor zes stuks 'vliegende schotels'. Dat zijn natuurlijk gewoon eierkoeken. Echt lekker zijn deze zompige - doch luchtige sponzen niet, maar je kunt er naar hartelust op kauwen, zonder dat er aan je geweten wordt geknaagd.
Aan dit type treinvoer kleeft echter ook een nadeel: dodelijk voor je imago. Iedereen die mij deze calorie-arme lekkernij ziet verorberen, plaatst mij (natuurlijk zeer ten onrechte) in het Sonja-Bakker-freak-hokje, vooral wanneer wordt opgemerkt dat alle koeken in één keer opgaan.
Hierop voorbereid koop ik er De Volkskrant bij, om zo wat credits op te bouwen en tevens De Mensen eens flink in verwarring te brengen: 'Schuilt er dan toch een intelligente, elegante dame achter deze goedkoop afgetroefde vraatzucht?' Toegegeven, met het NRC had ik ze pas echt van de sokken geblazen, maar dat was ook wel heel voorspelbaar en opzichtig geweest. De Volkskrant is dan subtieler, vind ik.
Eenmaal in de trein stop ik de Volkskrant Magazine gauw in mijn tas (zó soft en weinig informatief) en ga ik over tot het echte werk: De Voorpagina (even inkomen) Het Vervolg, Kennis, Het Betoog (niets is mij te zwaar, interessant zeg! Zien jullie mij mensen?), met als toetje Hart en Ziel.
En dan nu de quote waar het mij om ging - in een artikel over gezond leven en eten. Na mijn 5e koek en een immer zuiver geweten, kon dit artikel mij niets maken. Tevreden las ik de kop: 'Dit kun je rustig eten, want er zit niets in'. Bevestiging doet de mens goed. Maar wat blijkt? Meijke van Herwijnen (voedingsdeskundige) draait het om en stelt: 'Dan kun je het ook rustig laten staan, want er zit niets in. Als het niet voedzaam is, waar eet je het dan voor? Omdat er zo lekker niets inzit dat naar niets smaakt? Dat schiet lekker op zo. Je ontwikkelt de gewoonte om dingen te eten die je niets te bieden hebben en waar je ook meer van eet omdat ze je niet geven wat je nodig hebt. En omdat je toch meer eet, val je van al dat niets ook niet af.' Tuttuttut. Ik stel me Meijke voor als een belerende, superstrakke en slanke vrouw, zonder ook maar een greintje gevoel voor humor of stijl.
Even geïrriteerd als beduusd staar ik naar de laatste schotel in het zakje en realiseer ik me dat ik de afgelopen 4 koeken gedachteloos heb weggewerkt. Ik had eigenlijk niet eens echt honger toen ik ze kocht. Schuldbewust besluit ik die laatste koek dan maar te bewaren voor de terugreis en ik heb inmiddels schoon genoeg van die krant. Mezelf opbeurend met vrolijke deuntjes uit mijn iPod, schiet mijn redding me te binnen: 'Maar wat er niet aankomt, hoeft er ook niet af!' Ha! Nu jij weer.
Na een heftige interne strijd over de keuze voor een treinsnack tijdens de komende twee uur, besluit ik zaterdagmiddag heel verantwoord te kiezen voor zes stuks 'vliegende schotels'. Dat zijn natuurlijk gewoon eierkoeken. Echt lekker zijn deze zompige - doch luchtige sponzen niet, maar je kunt er naar hartelust op kauwen, zonder dat er aan je geweten wordt geknaagd.
Aan dit type treinvoer kleeft echter ook een nadeel: dodelijk voor je imago. Iedereen die mij deze calorie-arme lekkernij ziet verorberen, plaatst mij (natuurlijk zeer ten onrechte) in het Sonja-Bakker-freak-hokje, vooral wanneer wordt opgemerkt dat alle koeken in één keer opgaan.
Hierop voorbereid koop ik er De Volkskrant bij, om zo wat credits op te bouwen en tevens De Mensen eens flink in verwarring te brengen: 'Schuilt er dan toch een intelligente, elegante dame achter deze goedkoop afgetroefde vraatzucht?' Toegegeven, met het NRC had ik ze pas echt van de sokken geblazen, maar dat was ook wel heel voorspelbaar en opzichtig geweest. De Volkskrant is dan subtieler, vind ik.
Eenmaal in de trein stop ik de Volkskrant Magazine gauw in mijn tas (zó soft en weinig informatief) en ga ik over tot het echte werk: De Voorpagina (even inkomen) Het Vervolg, Kennis, Het Betoog (niets is mij te zwaar, interessant zeg! Zien jullie mij mensen?), met als toetje Hart en Ziel.
En dan nu de quote waar het mij om ging - in een artikel over gezond leven en eten. Na mijn 5e koek en een immer zuiver geweten, kon dit artikel mij niets maken. Tevreden las ik de kop: 'Dit kun je rustig eten, want er zit niets in'. Bevestiging doet de mens goed. Maar wat blijkt? Meijke van Herwijnen (voedingsdeskundige) draait het om en stelt: 'Dan kun je het ook rustig laten staan, want er zit niets in. Als het niet voedzaam is, waar eet je het dan voor? Omdat er zo lekker niets inzit dat naar niets smaakt? Dat schiet lekker op zo. Je ontwikkelt de gewoonte om dingen te eten die je niets te bieden hebben en waar je ook meer van eet omdat ze je niet geven wat je nodig hebt. En omdat je toch meer eet, val je van al dat niets ook niet af.' Tuttuttut. Ik stel me Meijke voor als een belerende, superstrakke en slanke vrouw, zonder ook maar een greintje gevoel voor humor of stijl.
Even geïrriteerd als beduusd staar ik naar de laatste schotel in het zakje en realiseer ik me dat ik de afgelopen 4 koeken gedachteloos heb weggewerkt. Ik had eigenlijk niet eens echt honger toen ik ze kocht. Schuldbewust besluit ik die laatste koek dan maar te bewaren voor de terugreis en ik heb inmiddels schoon genoeg van die krant. Mezelf opbeurend met vrolijke deuntjes uit mijn iPod, schiet mijn redding me te binnen: 'Maar wat er niet aankomt, hoeft er ook niet af!' Ha! Nu jij weer.
Abonneren op:
Posts (Atom)
