En zo is het

Goed, dus als ik het goed begrijp, heb je twee alomvattende wetten. (1) Het universum geeft je voortdurend tekenen en (2) je buitenwereld weerspiegelt je binnenwereld. OH: en dat alles altijd verandert. Dus misschien, als het mee- of juist tegenzit, (dat hangt dan weer af van de mate waarin je 'open staat voor al wat is') dan gaan wetten 1 en 2 niet meer op. Snap jij het nog? Nou, IK OOK NIET.

Want wat zegt het over je binnenwereld als de buitenwereld je één plekje in een verder volgepropte fietsenstalling toont - je opgetogen je fiets de gleuf in schuift en dan ontdekt waarom: de luft van een ontzèttend grote drol in een taartdoos (!?) op de grond. Kokhalzend zet je toch je fiets neer.

En wat wil het universum mij duidelijk maken als ik langs een vrouw loop die zó keihard en woest door haar telefoon schreeuwt dat ze nooit meer terugkomt bij hem, vieze-teringlijer-krijg-de-pleuris-NOOIT- meer-hoor-je-me!? Of toen mijn voet buiten de deur van de trein geklemd zat tot aan het volgende station, nadat ik op het laatste moment besloot er tòch nog net in te springen, terwijl de deuren al langzaam dichtschoven?

Nou, tot nu toe was het in ieder geval lekker congruent: het stonk of was pijnlijk. Dus er zou wel iets goed mis met mijn geest zijn. Maar toen trof ik een keer een wijze, bescheiden en heel vriendelijke man in de trein met wie ik een mooi gesprek had. En in een paar weken zag ik wel drie keer een man (waarschijnlijk dezelfde) op blote voeten de trap aflopen bij station Almere Centrum. Totaal op zijn gemak, laptoptas over zijn schouder. Wat was dàt dan voor reflectie van mijzelf? Ik snapte er geen bal meer van. Dit raakte kant noch wal.

Maar opeens wist ik het.

Ik kon weer blindelings en mak mijn favoriete wetten volgen. De tekenen van het universum waren zó duidelijk! Poep was geen stront, maar Een Grote Boodschap! En de boodschap was, dat het de hoogste tijd was om weer eens te schrijven. Over alles wat stonk, pijnlijk, mooi, vreemd, geinig of bijzonder was.

Dus voilà. Hier ben ik weer.