De polsbandjes zijn blauw dit jaar. Hòrdes nuldejaars. Aspiranten, feuten, zo je wilt. Ze slenteren in groepjes van zeven of acht. Volgzaam achter twee rode polo's - de mentoren die hen inwijden in De stad en Het Studentenleven.
Het is een even aandoenlijk als jaloersmakend aanblik. Jonge, dunne grietjes. Slungelige jongens. Vers van school, nog een beetje schichtig. Maar ook verwachtingsvol. Alles ligt nog open, ze hebben nog niets gemist. Onbeschreven blaadjes.
Studentenverenigingen pakken uit. Het corps stuurt vette beats het Janskerkhof op en reikt daarmee tot aan de Schouwburg, waar Unitas wederom haar reuzenrad heeft opgetogen. Ieder jaar opnieuw. De nieuwen weten het nog niet. Trotse studenten, al laten ze het nauwelijks merken. Nonchalante onverschilligheid, het is de slinkse wijze waarop er gepronkt wordt. Ons kent ons. Iedereen is brak. Hangt buiten onderuit gezakt op banken. De nuldejaars nog even niet.
En toch vindt er ook kruisbestuiving plaats. Een meisje bij haar mentor achterop de fiets. Met een gelukzalige blos op de wangen, in een veel te grote capuchontrui. Van hem. Want het was kouder dan verwacht. Een beetje verliefd kijkt ze naar de vette mat van de jongen. De fiets rammelt en de jongen fietst - ondanks de kou, in korte broek en slippers van Heineken.
En ieder jaar lijken ze jonger, is het langer geleden dat
ík. Ik weet nog hoe ik. In mijn jaar was het vólop zomer. Vier volle dagen volle zon. 2003 was mijn jaar. Alles lag nog open. De bandjes waren oranje.
