Een vrije dag op vrijdag.
In de trein, ja sorry – alweer.
Geen stiltecoupé, maar toch serene stilte.
Wit besneeuwde weilanden, strakblauwe lucht.
De laagstaande zon, ik besloot er eens recht in te kijken.
Warm licht in mijn gezicht.
En op de iPod Storytelling van Belle & Sebastian, zachtjes.
vrijdag 18 december 2009
donderdag 17 december 2009
Hart onder de riem - erop of eronder
Haar vriendin had net verzucht dat alle leuke mannen homo waren of getrouwd. Opnieuw was ze met kerst alleen dit jaar. Er volgde een diepe zucht en een trieste blik naar de kou van buiten, over de rand van haar mok met dampende thee.
Er viel een stilte tussen hen, met op de achtergrond zachte kerstmuziek en een sissende melkopschuimer. Haar vriendin keek haar onderzoekend aan.
'Ja, en tòch hè' sprak ze - voorzichtig opgewekt, 'toch heb ik het gevóel dat het echt niet lang meer duurt voordat jij hem tegenkomt, die prins. Echt.'
Nu werd het spannend.
Uit de ogen van haar single vriendin sprak een klein sprankje hoop en aarzelende verwachting.
'Ja echt' - de vriendin zette door: 'Dat gevoel heb ik al héél lang.'
En daar zakte de hoop weer als een plumpudding in.
Er viel een stilte tussen hen, met op de achtergrond zachte kerstmuziek en een sissende melkopschuimer. Haar vriendin keek haar onderzoekend aan.
'Ja, en tòch hè' sprak ze - voorzichtig opgewekt, 'toch heb ik het gevóel dat het echt niet lang meer duurt voordat jij hem tegenkomt, die prins. Echt.'
Nu werd het spannend.
Uit de ogen van haar single vriendin sprak een klein sprankje hoop en aarzelende verwachting.
'Ja echt' - de vriendin zette door: 'Dat gevoel heb ik al héél lang.'
En daar zakte de hoop weer als een plumpudding in.
dinsdag 15 december 2009
Vreemd
Oeh. Lang geleden. En dat terwijl ik dacht dat ik 's werelds nieuw aanstormend schrijftalent werd en gepassioneerd en gedisciplineerd dagelijks zou gaan schrijven. Jammer dan - het liep anders.
En ondertussen zat ik in de trein, zoals ik dat de laatste maanden heel erg vaak en heel lang achter elkaar doe. Het went niet echt. Overigens vind ik de oldskool treinen met de oranje stoelen het fijnst, ze nestelen lekker en geven de mensen een warm en behaaglijk gevoel.
Afijn (lekker woord hè 'afijn' - of moet ik zeggen 'enfin') - afijn, ik zat dus weer eens in de trein. Dit keer in de vierzit, met schuin tegenover mij een Aziatisch ogende man. Hij glimlachte heel vriendelijk en knikte heel vaak heel beleefd met zijn hoofd. Ik was bekaf en vreesde ervoor dat hij zou gaan praten, dus na hem beleefd (en minder vriendelijk) te hebben toegeknikt pakte ik de Sp!ts die ik 's ochtends ook gelezen had.
Ik opende de AH kip pesto lunchsalade (met daarin twee heerlijke zongedroogde tomaatjes) en nam een hap. En nog één. Best okeeje salade.
Er viel een doperwt op mijn schoot. Dat is niet zo spannend, het ontging mij zelfs - maar het veroorzaakte een soort vreemde opwinding bij de Aziaat, want hij schoot een stukje van zijn stoel omhoog, net als zijn stem dat deed en hij zei enthousiast: 'Oeps! Daar ging wat naast!' en hij wees vrolijk lachend naar de doperwt.
Nu vraag ik jullie: is dit normaal? En: Hoe reageer je op zoiets?
Ik knikte, glimlachte halfslachtig, bedankte en pakte na een beleefde pauze van 10 seconden na de maaltijd mijn iPod erbij. Daarna sloot ik mijn ogen.
Ter hoogte van Amersfoort keek ik door mijn wimpers tegenover me en hij zat daar nog steeds. Maakte geen aanstalten om op te staan en glimlachte en knikte nog even enthousiast/ vreemd/ beleefd/ ? / aardig. Alsof ik te moe was voor een reactie, sloot ik mijn ogen weer.
Toen de trein weer opgang kwam en Amersfoort verliet, opende ik opnieuw mijn ogen.
De man was weg en opslag werd ik gekweld door een knagend schuldgevoel.
Ik had hem geen gedag gezegd.
En ondertussen zat ik in de trein, zoals ik dat de laatste maanden heel erg vaak en heel lang achter elkaar doe. Het went niet echt. Overigens vind ik de oldskool treinen met de oranje stoelen het fijnst, ze nestelen lekker en geven de mensen een warm en behaaglijk gevoel.
Afijn (lekker woord hè 'afijn' - of moet ik zeggen 'enfin') - afijn, ik zat dus weer eens in de trein. Dit keer in de vierzit, met schuin tegenover mij een Aziatisch ogende man. Hij glimlachte heel vriendelijk en knikte heel vaak heel beleefd met zijn hoofd. Ik was bekaf en vreesde ervoor dat hij zou gaan praten, dus na hem beleefd (en minder vriendelijk) te hebben toegeknikt pakte ik de Sp!ts die ik 's ochtends ook gelezen had.
Ik opende de AH kip pesto lunchsalade (met daarin twee heerlijke zongedroogde tomaatjes) en nam een hap. En nog één. Best okeeje salade.
Er viel een doperwt op mijn schoot. Dat is niet zo spannend, het ontging mij zelfs - maar het veroorzaakte een soort vreemde opwinding bij de Aziaat, want hij schoot een stukje van zijn stoel omhoog, net als zijn stem dat deed en hij zei enthousiast: 'Oeps! Daar ging wat naast!' en hij wees vrolijk lachend naar de doperwt.
Nu vraag ik jullie: is dit normaal? En: Hoe reageer je op zoiets?
Ik knikte, glimlachte halfslachtig, bedankte en pakte na een beleefde pauze van 10 seconden na de maaltijd mijn iPod erbij. Daarna sloot ik mijn ogen.
Ter hoogte van Amersfoort keek ik door mijn wimpers tegenover me en hij zat daar nog steeds. Maakte geen aanstalten om op te staan en glimlachte en knikte nog even enthousiast/ vreemd/ beleefd/ ? / aardig. Alsof ik te moe was voor een reactie, sloot ik mijn ogen weer.
Toen de trein weer opgang kwam en Amersfoort verliet, opende ik opnieuw mijn ogen.
De man was weg en opslag werd ik gekweld door een knagend schuldgevoel.
Ik had hem geen gedag gezegd.
vrijdag 4 december 2009
Parship perikelen
Vooruit, de combinatie van veelbelovende verhalen uit de omgeving (internet daten stom vinden is zó 2008) en de aanbieding van een goedkoop proefabonnement maakte dat ik de gok waagde. Hoppakee, eens kijken wat het is.
Natuurlijk is het niks.
Volgens Parship zelf wel trouwens, mijn inbox stroomt over van 'opvallend goede matches' en 'zeer veelbelovende' profielen van heren die - net als ik - hoog opgeleid (jaja) en gelegenheidsrokers zijn. Maar O boy! Snápt Parship dan niet dat ik afhaak bij mannen van 165 cm? Of bij profielen waarin de door Parship bedachte zinnen als 'ik erger mij aan' - worden afgemaakt met teksten als 'Opgefokte, kortzichtige mensen, gemakzucht en oneerlijkheid' (Booooring).
IK daarentegen heb natuurlijk een profiel dat een ieder zal aanspreken: met aantrekkelijke profielfoto's, origineel en grappig aangevulde Parship zinnen en een indrukwekkend interessant persoonlijkheidsprofiel. Mijn eigen profiel check ik ook regelmatig nog even, uit een soort ijdelheid denk ik. En dan lach ik nog even om mijn eigen aangevulde zinnen, en dan denk ik dus echt 'nou. als ik een man was zou ik mij zeker een berichtje sturen.'
Ja, dat wordt wel wat, daar op internet.
Natuurlijk is het niks.
Volgens Parship zelf wel trouwens, mijn inbox stroomt over van 'opvallend goede matches' en 'zeer veelbelovende' profielen van heren die - net als ik - hoog opgeleid (jaja) en gelegenheidsrokers zijn. Maar O boy! Snápt Parship dan niet dat ik afhaak bij mannen van 165 cm? Of bij profielen waarin de door Parship bedachte zinnen als 'ik erger mij aan' - worden afgemaakt met teksten als 'Opgefokte, kortzichtige mensen, gemakzucht en oneerlijkheid' (Booooring).
IK daarentegen heb natuurlijk een profiel dat een ieder zal aanspreken: met aantrekkelijke profielfoto's, origineel en grappig aangevulde Parship zinnen en een indrukwekkend interessant persoonlijkheidsprofiel. Mijn eigen profiel check ik ook regelmatig nog even, uit een soort ijdelheid denk ik. En dan lach ik nog even om mijn eigen aangevulde zinnen, en dan denk ik dus echt 'nou. als ik een man was zou ik mij zeker een berichtje sturen.'
Ja, dat wordt wel wat, daar op internet.
Abonneren op:
Posts (Atom)
