Het oude huis

Bij aanvang van mijn studie in een nieuwe stad, was ik trots dat ik nog vóór de start van het collegejaar een kamer had gevonden. Eindelijk op mezelf. Aan de rand van een buitenwijk, op 9 vierkante meter, met vers laminaat en fris gesausde muren. Ik zou niet hebben geloofd dat ik een paar jaar later een ruime, lichte kamer met openslaande deuren naar een balkon op het zuiden in de duurste wijk van de stad zou uitkotsen. Toch was het zo. Ik. Moest. Er. Uit. Uit dat studentenhuis. Wègwezen. Ophoepelen.

Tot een jaar geleden was het goed te doen, want behalve ik zelf woonde er nog een oude rot in huis. Al jaren student af en bovendien een lieve vriendin. We ontbeten samen, keken eindeloos naar Sex and the City en Grey's Anatomy, kochten samen een wok. We deelden onze schoonmaaktaken, lachten tot pijn in onze buik en fietsten samen op vrijdagnacht naar huis. Op zaterdag whatsappte ze me wakker. Of ik beneden kwam ontbijten.

Op een lauwe avond in de kroeg wilde ze vroeg naar huis. Moe en een beetje chagrijnig. Maar toen ik later thuiskwam, betrapten we elkaar op ons gezelschap, rokend uit mijn raam en op haar balkon. We lachten elkaar uit en toe. Van boven naar beneden en andersom maakten we grapjes. Niet bij te houden voor onze tijdelijke aanhang, die er schlemielig aan hing.

De dag dat ze vertrok was miezerig. Ik hoorde veel gestommel en gelach in de kamer onder mij. Haar kamer. Ik wilde niet dat het mijn kamer werd. Ik hoorde haar gillen en vroeg me af waarom. Dus ik ging boven aan de trap staan en vroeg waarom. Ze hoorde me niet door haar eigen lach en de grapjes van haar vrienden, over de dode muis die ze onder de bank getroffen hadden. Ik liep terug over de overloop en vanaf mijn bank luisterde ik in stilte naar beneden.

Van achter mijn raam op twee hoog zag ik hoe haar lange sterke vrienden de bakfiets vol laadden. Voorzichtig fietsend verdwenen ze de hoek om en werd het stil in huis.

Ik geloof dat ik huilde toen ik later in haar lege kamer stond. Ik moest hier echt heel erg weg.