Daten

Het is een gedoe hoor.
En dat houdt niet op na het nummers uitwisselen en afspreken.
Dan begint het pas.

Want wat trek je aan? Hoe begroet je elkaar?
Waar spreek je af? Waar praat je over? Waar niet over?
Wat als hij denkt ‘shit, was dàt haar!?’

Nou goed, eenmaal op gang werd het gezellig.

Maar het luistert nauw met dit soort dingen. Gezellig is niet genoeg.
Eigenlijk weet je het al direct, al weet je nooit precies waarom.
Achteraf bedenk je: dat zwarte touwtje van een kettinkje om zijn nek.
Die rare tas. De quasi veelbetekenende oogopslag, na de zin: ‘soms heb je dat hè – dat je mensen ontmoet, en je het gevoel hebt dat je ze al veel langer kent.’

En dan het afscheid. Oh boy, Het Afscheid.
Ik realiseerde het me pas bij de fiets, was onvoorbereid.
‘Wat doen we nu?’ vroeg ik – de regie uit handen gevend.
Ik doelde eigenlijk op erna, de toekomst.
Maar toen ik het zei dacht ik ‘Shit. Hij denkt Nu.’
Dus ik zei ‘ik bedoel, wat zullen we doen, houden we contact?’
Ik had mezelf die vraag onderweg naar de fiets moeten stellen.
‘Ja, lijkt me leuk’ zei die – en hij zocht een stapje toenadering. Weer die blik.

Ik kreeg het benauwd. Alarmbellen gingen af.
Dit wilde ik niet!
Ik koos voor drie zoenen en ‘hé, was gezellig.’
We zouden bellen.

Vervolgens verwarring op de fiets naar huis.
Een kleine desillusie rijker. Ik dacht na over hoe hij huiswaarts zou keren. Mislukt, met hangende schouders (want zo zou het zijn, natuurlijk), sip en teleurgesteld. Zichzelf kritisch onderwerpend aan zijn spiegeling in een etalageruit, twijfelend aan zijn mannelijkheid. Wat had hij verkeerd gezegd?
Het vervulde me met medelijden.

Maar hé, dat is het leven.
En ik had Boer zoekt vrouw gemist.

Gelukkig

Lekker rustig in de trein. Buiten de uitgebloeide maïsvelden.
Een bijna lege coupé. Ik denk niet dat ze wisten dat ik daar zat, twee stoelen achter hen.

‘Vraag jij je ook weleens af hoe het moet, hoe je eigenlijk moet leven?’
- ‘Ach kind’, zei ze – ‘dat vraag ik me mijn hele leven al af.’

Een korte stilte.

- ‘Maar volgens mij geniet je wel van wat je meemaakt, ik denk dat dat wel de bedoeling is.’
En ik voelde hoe mijn schouders ontspannen naar beneden zakten.

Verzoening en vrede op aarde

Ik had me er al eens eerder bij neergelegd dat ik nooit van de straat ben geplukt als potentieel topmodel. Het was toch maar een puberale droom, een gril. Mijn standaard gejank bij Hello Goodbye omarm ik al jaren, net als mijn schoenmaat (42.5). De acceptatie van het laagje vet om mijn heupen dat ik sinds kort voel trillen als ik over de klinkers fiets, kostte wat meer moeite - maar ook dat is gelukt.

Nu hopen jullie misschien op iets wat ik maar niet kan accepteren, onvolmaakt als ik ben. Maar nee mensen, daar heb ik jullie! Want het bevalt eigenlijk prima, deze zen-achtige aanvaarding van Al Wat Is. Echt een aanrader. Je wordt er vredelievend en zachtaardig van. Voor jezèlf. En voor anderen.

Conny Breukhoven bijvoorbeeld hè. Nep-buitenkant-Barbie-Facelift-strakke-oranje-van-de-camouflage-Connie? Ik zag haar vanavond bij RTL Boulevard. En op die kruk, verscholen achter parels en Botox - vertelde ze openhartig over haar breuk met Hans. Over dat hij nog kwam logeren bij haar aan de PC. En zij nog af en toe bij hem in Wassenaar. Als ze zich alleen en droevig voelden. 'Ach ja', dacht ik - en ik zuchtte eens diep terwijl ik dat dacht. Connie is natuurlijk ook maar een mens. En best een lieverd volgens mij, als het erop aan komt.

Ik voorzie trouwens een relatie tussen haar en Bram Moszkowicz. Of op zijn minst een soort rebound-affaire. Nou en. Dat snap ik dus best. Laten we ze veel geluk wensen, die twee. Proost! Amen!

Hoe de rust verstoord werd

Het heeft iets mistroostigs, de streekbus tussen Assen en Groningen. Vooral op zondag. In stilte over de provinciale weg, slechts een handjevol mensen die dezelfde reis maken.

Maar de zon stond laag, de stoelen zaten lekker. Er was ruim voldoende beenruimte. Ik zag een haas in een weiland en verwachtte dat dat wel het hoogtepunt zou zijn qua uitzicht. Reden genoeg dus om de ogen te sluiten en even weg te dommelen. Ik genoot.

Totdat het meisje drie stoelen voor mij haar telefoon opnam:

Heeeeeee met mij.
Jaaaa brak! Echt niet normaal.
Ja echt vèt gesellig.
Ja? Ooh, hier was het ook echt vèt leuk.
Ja, met Saskia en Leonie, en een paar jongens van de scouting. Ooh, het was ècht èrg jongen! Ja, ik ben weer stout geweest. Echt heel slecht.
Ja ik zag haar nog en ik zei Woow jij lijkt echt vet veel op Inge jonge - en zij zo 'huh? wie is dat?' echt vet grappig.
Ja ik had echt vet veel gedronken jongeh, mijn hoofd doet píjn echt niet normaal. Maar we waren daar dus en ik zo tegen hem van hoe oud ben jij dan? En hij is echt 25 jonge echt vet oud dus ik zo van néééé dat meen je niet vet erg!
Jaaa jonge, ik zei toch al - slecht hè.
En Saskia is weer met Djowie gegaan hee, ze zei nog ik doe het niet, maarja we hadden echt vet gezopen, ooh het was echt zó gesellig.
Maar hoe was het bij jou dan?
Jaa? Oh mooi.
Hm.
Ik heb trouwens een nieuw mutsje gekocht, heel leuk bij de Hennes. Vet rare Hennes daar jonge vet saai. Alleen maar saaie kleren vet netjes enzo ik zo wààt wat is dìt.
Ja. Ja wel daar, maar hij is wel echt leuk, je ziet hem straks wel. Ik ben bijna in Groningen dus ik zie je over een half uurtje ofzo ja?
Okee doedoooeee.
Dooee.

De rust keerde terug, en ieder dacht er het zijne van.
Vijfentwintig is dus vet oud.
Beetje warm leek me, dat mutsje.
En wie heet er nou Joey?