Daten

Het is een gedoe hoor.
En dat houdt niet op na het nummers uitwisselen en afspreken.
Dan begint het pas.

Want wat trek je aan? Hoe begroet je elkaar?
Waar spreek je af? Waar praat je over? Waar niet over?
Wat als hij denkt ‘shit, was dàt haar!?’

Nou goed, eenmaal op gang werd het gezellig.

Maar het luistert nauw met dit soort dingen. Gezellig is niet genoeg.
Eigenlijk weet je het al direct, al weet je nooit precies waarom.
Achteraf bedenk je: dat zwarte touwtje van een kettinkje om zijn nek.
Die rare tas. De quasi veelbetekenende oogopslag, na de zin: ‘soms heb je dat hè – dat je mensen ontmoet, en je het gevoel hebt dat je ze al veel langer kent.’

En dan het afscheid. Oh boy, Het Afscheid.
Ik realiseerde het me pas bij de fiets, was onvoorbereid.
‘Wat doen we nu?’ vroeg ik – de regie uit handen gevend.
Ik doelde eigenlijk op erna, de toekomst.
Maar toen ik het zei dacht ik ‘Shit. Hij denkt Nu.’
Dus ik zei ‘ik bedoel, wat zullen we doen, houden we contact?’
Ik had mezelf die vraag onderweg naar de fiets moeten stellen.
‘Ja, lijkt me leuk’ zei die – en hij zocht een stapje toenadering. Weer die blik.

Ik kreeg het benauwd. Alarmbellen gingen af.
Dit wilde ik niet!
Ik koos voor drie zoenen en ‘hé, was gezellig.’
We zouden bellen.

Vervolgens verwarring op de fiets naar huis.
Een kleine desillusie rijker. Ik dacht na over hoe hij huiswaarts zou keren. Mislukt, met hangende schouders (want zo zou het zijn, natuurlijk), sip en teleurgesteld. Zichzelf kritisch onderwerpend aan zijn spiegeling in een etalageruit, twijfelend aan zijn mannelijkheid. Wat had hij verkeerd gezegd?
Het vervulde me met medelijden.

Maar hé, dat is het leven.
En ik had Boer zoekt vrouw gemist.