Al sinds een maand of twee verheugde ik mij erop. Ik had ze gezien bij iemand van een kledingzaak en was opslag verliefd. ‘Wat heb jij mooie laarzen aan’, complimenteerde ik haar – ‘waar heb je die gekocht?’. Ze bleken handgemaakt van een ontwerpersduo, de ene een Japanner en de andere een Nederlander. In Nederland alleen verkrijgbaar in één winkeltje in Amsterdam. Mijn hart maakte een sprongetje, in gedachten gaf ik mijzelf een schouderklopje voor mijn goede smaak en neus voor originaliteit.
Vanaf die dag heb ik gemiddeld 38 keer per week de website van Koos gecheckt en heel ongeduldig gewacht op het salaris van mijn vakantiebaan. Soms hield het mij wakker uit mijn slaap, want wat als ze mijn maat niet meer zouden hebben? Dat nèt de dag voordat ik er kwam, het laatste paar verkocht was. Of dat ze überhaupt mijn maat niet zouden verkopen. Dat als ik zou vragen ‘Heb je deze ook in 42?’ – de verkoopster (die teef) mij zou aankijken met een blik van As If.
Maar toen dacht ik aan the Secret en ik vond dat ik ze best mocht vragen aan het Universum. Ik visualiseerde mijzelf in de laarzen, herfstbladeren lachend en speels de lucht in schoppend, de zon die het geheel een oranje gloed gaf, een Golden Retriever aan mijn zijde. Of nee, geen Golden Retriever – riep ik mijzelf streng tot de orde. Dat zou in deze levensfase wel heel onverantwoord zijn.
Of het echt geholpen heeft weet je natuurlijk nooit zeker. Maar gisteren maakte mijn hart opnieuw sprongetjes, toen ik in de winkel het ene na het andere paar mocht passen - om zo een weloverwogen keuze te maken qua model en kleur. En! Ik. Mocht. Ze. Aanhouden. Dat het eigenlijk te warm was en ik er nog lang geen herfstbladeren mee de lucht in kon zwiepen, deerde mij in het geheel niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten