Thuis

We slaan de deuren van de nieuwe auto van mijn broer achter ons dicht en gaan naar binnen. Begroetingszoenen en knuffels volgen met zijn vriendin die er al was, mijn moeder en haar man.

Ik vertel honderduit, onder andere over mijn enkelblessure die nu al een paar weken aanhoudt. Ik praat zoveel dat ik er zelf een beetje moe van word, maar ze laten mij mijn gang gaan. Mama reageert zo nu en dan een beetje afwezig – ze is aan het koken. Maar ze giechelt ook en mijn stiefvader schenkt wijn in.

Na het eten knettert er hout in de openhaard, want dat vinden wij gezellig. Op TV Mooi weer de Leeuw. We kijken ernaar, verwonderen ons over de lach van Patty Brard, we lezen wat en we drinken thee of koffie. Door de kater van de avond ervoor ben ik al vroeg moe.

Na een douche zeg ik iedereen welterusten en vraag mijn moeder waar het leeslampje is. Ik lig al in bed als ze hem uit een andere kamer komt brengen. Ik vraag of ze mijn enkel nog even wil zien en steek mijn voet onder het dekbed uit.

Ze komt even bij me zitten, neemt mijn voet in haar warme handen en kijkt ernaar. Rustig zegt ze dat die nog wel erg dik is en dat het goed is om er even mee naar de dokter te gaan. Terwijl zij mijn voet bekijkt en hem warm wrijft, kijk ik naar haar gezicht en zie dat ze ouder is geworden, kleine lijntjes rond haar ogen. Even vraag ik me af hoe ik me haar zal herinneren als ze er ooit niet meer is, een gedachte die gauw weer vervliegt. Ik realiseer me hoe als vanzelfsprekend zij er altijd is en hoe lief ik haar vind.

Dan zegt ze ernstig dat ze denkt dat hij gebroken is. Ze ziet mij schrikken en moet dan heel hard lachen. Gràpje!