Vakantiebaan

Midden in de voorpret van de zomer, direct na de tentamens. Op die manier had ik de wind al in de rug natuurlijk. En zoals verwacht, zo ging het. Ik was niet eens echt zenuwachtig. Alleen toen ik moest vertellen wat precies mijn sterke punten zijn en waar dat dan uit blijkt, voelde ik me wat ongemakkelijk. (Wat is dat toch?)

Het was een leuk gesprek, ik ben aangenomen. De oude cliënten met allerhande psychische stoornissen hebben er een begeleider in de inrichting bij. Eén die hen zal gaan observeren, hen gaat helpen met eten, of een eindje met ze gaat wandelen.

Het eerste wandelingetje is vandaag al gemaakt, ik kwam haar toevallig bij de uitgang tegen. Ze zei:

‘Dag juffrouw, of mevrouw’
‘Goedemorgen, - het mag allebei hoor, maakt mij niet uit.’
‘Neeee, als je getróuwd bent is het mevrouw, anders ben je een juffrouw’
‘Oh, dan ben ik een juffrouw. Bent u dan een mevrouw?’
‘Nou, ik ben wel een mevrouw geweest natuurlijk. Nu niet meer. Nu denken ze dat ik gek ben en gaan ze achter me aan als ik wegloop.’
‘O ja?’
‘Ja, ik wil ook wel met jou mee hoor. Ga je met de bus?’
‘Ja, ik ga zo met de bus. Maar u weet toch helemaal niet waar ik naartoe ga? Is het hier ook niet een beetje gezellig?’
‘Och nee. Iedereen is depressief, ze liggen het liefst de hele dag in bed. Daar vind ik niks aan hoor. Maar net hebben we gewandeld. Maar toen raakte ik ze kwijt!’
‘En raken ze ú niet kwijt nu denkt u?’
‘Nee, ze weten wel dat ik hier ben, ze zitten daar.’ Een eindje verderop zag ik inderdaad wat mensen zitten.
‘Oké. Maar mevrouw, ik denk wel dat onze wegen hier scheiden, want ik ga zo mijn bus halen.’

Met haar hoofd iets schuin zei ze:
‘Met je bolle wangen. Je ziet er koket uit, hoor! Heel leuk.’

Ik heb ontzettend zin in de zomer.