Bagger en ellende

Wat een ongelooflijke kutdag.
Om 7 uur van huis vertrokken en weer thuis om kwart voor negen.
In de tussentijd met de trein gereisd (6.5 uur) en gewerkt (7 uur).

Dat ik van de leg raak als treinen niet zo rijden als zou moeten, kwamen we al eerder achter. Ik blijk over een talent te beschikken om te kiezen voor het meest beroerde alternatief. De NS had bussen ingezet, dus vanmorgen zat ik na vier (!) keer overstappen in een bejaardenbus richting het oosten van ons land. Voor de ramen hingen gele gordijntjes, in V vorm bijeen gehouden met rolletjes klittenband. En in hetzelfde geel prijkten treurige lapjes over de hoofdsteunen. Beenruimte schoot ruimschoots tekort. Ik vroeg me af of het nog erger kon.

Dat kon. De snelbussen waren op, dus alle tussenliggende dorpen werden aangedaan. Met op de radio Gerard Joling, reden we richting Twello. Na Twello kwamen Holten en Rijssen - waar natuurlijk niemand in- of uitstapte - dat was te verwachten. Na iets dat leek op een eeuwigheid - en dit ook daadwerkelijk benaderde, want mijn reistijd bedroeg inmiddels ruim 3 uur - kwam ik eindelijk aan op mijn bestemming en kon mijn werkdag beginnen. Jezus man, ik had er al een dag óp zitten!

Eenmaal op het werk begreep ik dat ik had kunnen kiezen voor een omgeleid (en sneller) treintraject. Dat was jammer. Het werd een drukke dag en ik maakte fouten. Gesjees tegen een deadline, een boze mail, vervelende telefoontjes.

Na opnieuw een eeuwigheid, was het dan eindelijk 17 uur en maakte ik mij klaar voor een lange terugreis. Geleerd van tenminste één fout vandaag, koos ik nu voor het verkorte treintraject. Alleen miste ik de trein. Dus koos ik voor het iets langere omgeleide treintraject (alles ter vermijding van de bus). In Zwolle aangekomen, keek ik even snel naar de vertrektijden. 18.49. Ik had een kwartier de tijd en een rammelende maag. De Burgerking zou ik wel redden. Mooi op tijd sjokte ik met mn Whopper de trap weer op.

Huh? Was dat wel mijn intercity? Ik keek nog eens naar de vertrektijden en zag dat het de stoptrein was. De intercity vertrok om 18.46. Ik sjeesde de trap weer af, ergerde me kapót aan het geslenter van de mensen voor mij, riep 'ho sorry!' en kantelde per ongeluk een rolkoffer om. Bovenaan de trap van het andere spoor, zag ik de trein net wegrijden, in tergend langzaam tempo. Ik draaide me om, keek in het boze gezicht van de vrouw met de rolkoffer en keerde met hangende schouders terug naar de bloody stoptrein.

En daar zit ik nu dus in (met de Macbook, dat dan weer wel). Er zitten weinig mensen in de coupé, dus ik snap niet waarom die jongen achter mij zo schreeuwt in zijn telefoon. En wáárom doet een man aan de andere kant van het gangpad opeens het ráám open!? Ter hoogte van Harderwijk komt een groepje pubers lekker rellen. Ze sjorren wat aan de stoelen en roepen af en toe dingen als kanker en tyfus, en Westsiiide. Gezellig. Nu roept de conducteur ook nog om dat we langzaam zullen rijden tussen Putten en Amersfoort. Er is een storing met als gevolg een kwartier vertraging. Ach ja.

Ter hoogte van Amersfoort zie ik aan de overkant van het perron de intercity naar Rotterdam/ den Haag staan. Dat komt mooi uit. Weg van de pubers en het laatste stukje snel naar huis. Ik stap de trein uit en loop naar de overkant, maar nog niet halverwege rijdt ook deze trein voor mijn neus weg. Opnieuw ben ik veroordeeld tot de stoptrein. Eenmaal weer in Utrecht, mis ik mijn bus naar huis - zoals dat gaat. Maar hee, dan heb je wel Amersfoort, Zwolle, Nijverdal, Deventer, Twello, Wierden, Rijssen, Holten, Almelo, Borne, Almelo de Riet, Hengelo, Nunspeet, Harderwijk, 't Harde Putten en Amersfoort Velthorst oid, Den Dolder en Bilthoven gezien. En dat op één dag!