Ze zijn als thuis

Och, de vrienden. De vrienden en vriendinnen, wat zijn het fijne mensen.
Hoe sommige dingen in je leven moeilijk zijn, niet leuk, of mislukken. Je bespreekt het met ze, ze stellen je vragen, confronteren je liefdevol, koken een lekker potje voor je en schenken je wijn bij.

Je realiseert je dat aan het einde van de dag iederéén ook eigenlijk maar aanrommelt en doet wat ie denkt dat het beste is. Wat mooi om de verschillen te zien. Hoe de één lichtvoetig gelooft in het toeval, daarop vertrouwt en wel ziet waar het schip strandt, terwijl de ander bewust en serieus te rade gaat naar wat zijn passies zijn en hoe die te moeten leven. Hoe de ene zielsgelukkig woont in een piepklein, sprookjesachtig 16e (?) eeuws huisje, grenzend aan een binnenhofje, en dat de ander ditzelfde geluk vindt in een nieuwbouwbuitenwijk van Den Haag. De ene (vriend van een vriendin) maakt zijn werk van iets waarvan ik niet snap hoe hij het doet en hoe je daarvan leeft (iets met het voorspellen van koersveranderingen), de ander als docent geschiedenis. We praatten over hoe het zat, het leven - we vergeleken Lance Armstrong met Maarten van der Weijden en besloten dat het allebei waarheid was.

Ik had ze lang niet gezien, en heb vandaag enorm genoten van hun kleurrijkheid, en hoe we elkaar waarderen, precies om hoe we anders zijn. Daarin lijken we heel erg op elkaar en daar word ik heel erg gelukkig van.