Ontnuchtering

In stilte liepen we terug naar onze fietsen. Het was nog vroeg, maar al donker. Er zat een schitterende, trieste en bedwelmende traagheid in de film, waardoor ik ook het fietsritje naar huis als onderdeel van de voorstelling beleefde. Het was allemaal precair als een zeepbel natuurlijk, die veel sneller werd doorgeprikt dan me lief was. Zodra ik me van de roes bewust was, kon ze onmogelijk nog stand houden - ook al probeerde ik het wel. In elk geval moest ik roerloos de stilte bewaren en al mijn zintuigen open zetten, ongeveer zoals ik me half vergeten dromen probeer te herinneren.

Het mislukte, maar ik fopte mezelf. In plaats van te worden bevangen door schoonheid, zocht ik ernaar. Het was potsierlijk eigenlijk, maar toch een geinig spelletje. Een dor blaadje dat twijfelend door een zuchtje wind over de klinkers schoof. Nat asfalt dat glinsterde onder straatlantaarns. Piano's, strijkers en een loepzuiver uithalende sopraan klonken nog door in mijn hoofd, waardoor er zelfs om de bus met in- en uitcheckende mensen een zweem van magie hing. Een tafereel waarin Betekenis besloten lag, slechts voor uitverkorenen (zoals ik) te doorgronden.

Ik hoopte vurig dat mij een levensveranderend inzicht kwam aanwaaien, of ten minste een originele gedachte - maar het bleef krekelstil. In- en uitcheckende mensen bleken gewoon in- en uitcheckende mensen. Het spel was uitgespeeld. Een kleine teleurstelling die ook opluchtte. Ik vroeg mijn vriendin hoe zij de film vond en vergaf mezelf dat ik er eigenlijk de helft niet van begrepen had.