Ongerijmd

Schemer en regen, alweer. Op de Voorstraat loopt een lange magere man. Te grote spijkerbroek, windjack, lompe grote witte sportschoenen. Opgenaaide tred, zich de gangsterkoning van de straat wanend. Bij iedere stap veren zijn schouders mee. Zo af en toe gaat zijn gang over in een ongecoördineerd soort dans van grote slingerbewegingen. Hij raakt even van de stoep. Een meisje met een grote capuchon wijkt uit en fietst in een boogje om hem heen - beiden onverstoord.

Achter de langgerekte ramen van The Village drinken meisjes met brillen, grote vesten en tot bovenaan dichtgeknoopte blousejes koffie. Het ziet er een beetje serieus en geslachtsloos uit. Een voor de regen schuilende man met een stoppelbaardje en een muts zit op zijn hurken in een portiekje en neemt een eindeloos lange teug van zijn joint. Hij knijpt er zijn ogen bij tot kleine spleetjes.

Thuis probeer ik het nog eens met de krant. Vluchtelingen, kritiek, analyses. Het gaat goed met de verkoop van reddingsvesten aan de Turkse kust. Demonstrerende schoenen in Parijs. Ik denk weer even terug aan het Franse meisje met een Nederlandse kennis, die voor de Correspondent een artikel over haar schreef. Ze had de aanslagen overleefd, maar een handjevol vrienden verloren.

Verder schil ik aardappels, bereid ik een college voor en vraag ik me af wanneer ik voor het laatst in de sportschool was. Ik weet het niet meer precies, maar het was toen ik twee meisjes met allebei felroze Nikes na de les hoorde kletsen. 'Hee, maar daar kan jij toch niks aan doen joh, dat je geen Facebook-likes op die ene post kreeg?' zei het ene meisje tegen het andere.