Verstikkende liefde

Ik had geen ontbijt in huis en een flinke stapel werk liggen - dus ik telde één bij één op en nam mijn laptop mee naar het café hier om de hoek. Dat doe ik wel eens vaker, en dan voel ik me altijd heel erg in mijn nopjes met mezelf.

Het was nog lekker rustig. Ik rook verse koffie en hoorde oude soul - precies goed: niet te hard niet te zacht. Fijn. Dus ik streek neer aan een klein tafeltje in de hoek, bestelde koffie, fruit en yoghurt met cruesli. Ik klapte mijn laptop open en ging met frisse moed van start.

Maar algauw werd ik als vanzelf gewillig meegezogen in een koude oorlog tussen moeder en dochter twee tafels verderop. Vader zat er tegenover en hield zich wat afzijdig. Het leken me mensen uit een welgesteld milieu. Moeder met schuifspeldjes, vader een Gant trui, dochter slank en braaf.

Hun tafelschikking verraadde de verhoudingen: moeder op het puntje van haar stoel dicht naast dochter, die zich onder moeders juk geen raad wist. Ze kon niet verder opzij en weerde haar moeder daarom met haar houding af, zich subtiel afwendend. Vader aan de overkant, ogenschijnlijk ontspannen, zich onttrekkend aan de strijd - een onbeholpen goedzak.

En zo ging hun gesprek:

"Hoe gaat het met je Lies?" - vroeg moeder gewichtig aan haar dochter.
Waarop Liesbeth zich verdedigde met "ja goed."

Daar kwam Lies natuurlijk niet mee weg.

"Maar hoe goed is goed Liesje?" duwde moeder haar bezorgdheid door Liesjes strot.
- "Ik heb geen zin om erover te praten".
"Nee, dat is goed Liesje, maar ik maak me zorgen"
Liesbeth rolde met haar ogen en vader opperde: "je mag altijd nog naar Zeist komen, hoor mop"
Moeder: "Nee, maar je hoeft er niet over te praten, maar ik ben gewoon zo  ontzèttend bang voor gekke dingen."
- "Oh. Nee." zei Liesbeth kort beheerst, maar van binnen kokend.
"En hij heeft niet iemand anders? Wanneer is het uitgegaan met zijn vorige vriendin? Ik ben zo bang Lies, dat je gekwetst wordt. Zó bang. Zo bang, bang, bang." jammerde moeder.
- "Ja." zuchtte Liesbeth.
Vader koos opnieuw de bemiddeling en zei: "wij bemoeien ons wel met jou, maar  soms denken we ook - ze is wel volwassen natuurlijk."

En daar had ik zijn kracht onderschat, want onmiddellijk staakte moeder het gewroet in het liefdesleven van haar dochter en zei ze (nog even beklemmend, in iedere zin haar dochter bij de koosnaam noemend - dat wel): "Hee, moet je luisteren Lies" - waarop een elitaire orale diarree volgde, over een artikel in de NRC, het bijknippen van de Clematis en een 'magnifiek recept' dat ze voor de eetclub bereid had.

Ondertussen was mijn koffie koud en zag ik dat het meisje van de bediening zag hoe ik staarde. Ik moest eens aan de slag, hoppakee.