Het experiment

Mijn collega's hebben het voortdurend over het boek van Dick Swaab, meestal op initiatief van de Autoritaire Collega (en ouwe rot in het vak). Daarbij staar ik dan een beetje naar mijn navel (zoals ook wanneer het nieuws wordt doorgenomen) en vraag ik na een tijdje wie er nog koffie wil. En ondertussen ben ik druk met een sociaal experiment, waarin ik probeer uit te vinden wat de beste opstelling is ten opzichte van de Autoritaire Collega.

Zo'n experiment begint met goed observeren. Ik zie hem genieten wanneer hij mijn collega onderbreekt: "van-de-hak-op-de-tak? Dat is een verpleegstersterm. Je bedoelt een 'incoherent denkvermogen." Dus dat vindt ie fijn: de zweep erover! En ook: geaffecteerd het jongste teamlid een verzoek doen. "Mag ik je adviseren hier even een raam open te zetten?" - zegt hij halverwege het overleg, waarop hij hard zijn keel schraapt.

Na de observatiefase probeerde ik eens wat uit. Ik pruttelde wat toen ik een casus inbracht. Een beetje zenuwachtig zei ik van ja ik weet niet precies, dit vind ik lastig - waarop hij mij onderbrak (dat kan hij goed): "nou, nee - dat is beslist niet lastig, het is gewoon zo.en.niet.anders.punt." Verkeerde tactiek. Als een geslagen hond schakelde ik een tijdje terug naar de observatiefase.

Maar dat moet niet te lang duren. Dus laatst lachte ik eens om hem - toen hij onbedoeld grappig was. Dat deed het aardig. En wat ook uitstekend werkte: met lage stem en zonder 'ehs' zijn standpunt nuanceren, daarbij in ieder geval één woord jargon gebruikend. Ik kreeg gelijk - waarop ik steil achterover van mijn stoel viel.

Deze week gaf Dick Swaab een lezing in de stad. In het kader van het experiment ging ik erheen, want dan viel er nog wat te citeren tijdens de vergadering. Gewapend met kennis over de veranderingen in ons brein als gevolg van depressies stapte ik het overleg in. Maar toen ik de deur voor hem openhield, zag ik dat ik was vergeten was hoe klein hij eigenlijk is. Ik denk dat hij net tot mijn schouders reikt. Klein, en een ronde, dikke buik. In hoorde John Lennon I am a Walrus zingen en bedacht dat het niet nodig was. Ik besloot het experiment te staken - en vroeg of hij trek in koffie had.