Verloren

Het was uitstekend materiaal voor het schrijven van een stukje: een pasfoto op de stoeptegels van het busstation op Utrecht Centraal. Ik stond erbij en keek naar het gezicht dat aan mijn voeten lag. Het was een stevige vrouw van middelbare leeftijd. Kort grijs haar, asblond geverfd. Wallen onder de ogen, een grauwe huid - ook asblond, zou je kunnen zeggen. Een doorleefd gezicht. Echt een shag rokende Hennie uit Zuilen. Een stadse oma die cadeautjes koopt voor haar kleinkinderen bij de Action en bij wie de hele buurt komt koffie drinken.

Hennie had natuurlijk in de portemonnee van haar echtgenoot (Henk) gezeten - met wie zij al 40 jaar getrouwd is. Ze kennen elkaar van dansen. Henk kon nog niet wennen aan het nieuwe chipsysteem en moest zijn hele portemonnee overhoop halen – opzoek naar die verdomde chipkaart. Achter hem een flinke rij met ongeduldige mensen. De rest kunnen we invullen. Hij had haar te laat gemist. Misschien had hij zijn lief zien liggen toen hij wegreed met de bus, maar waarschijnlijk niet.

De foto lag aan mijn voeten en ik twijfelde. Moest ik haar oprapen en haar naar een waardiger plek brengen dan hier op de tegels, tussen de peuken en de kauwgom? Ik stond er nog een tijdje, om mij heen werd het druk. En daarom durfde ik het niet. Hennie bleef liggen, heel stil.