Want dat doet het. Het zakt weg als drijfzand. Het Grootse Vakantie Gevoel. Het gevoel te Leven. Jezelf moeten knijpen (Ja! Het is echt! Ik Ben Hier Nu Echt! Aan de andere kant van de wereld!), te ervaren waar het echt om gaat - of zoiets. Lange busreizen door eindeloze lege landschappen veranderen het perspectief op thuis. Ik keek ernaar, naar thuis vanuit dat landschap. Vogelvrij en zwevend, hoog en ver weg. Het was gelukzalig. Ik zag dat het thuis mooi was, veilig en goed voor elkaar - maar vooral ook lekker ver weg - en ik richtte me weer op het landschap en het avontuur.
En nu zit ik er weer bovenop en middenin. Thuis. Winter. Ik dwing mezelf weer op te staan, luister weer gesprekken af - tukkers die zeiken over de crisis en heel stomme grappen maken ('(...) een nietmachine niet en een naaimachine niet! Hahaha!') en kom in het donker alleen thuis. Het vakantielandschap als bureaublad - is dat niet treurig?
Dus ik kruip maar eens ver onder de wol. Knijp mijn ogen dicht en houd krampachtig vast aan het restje zomer dat nog in mijn vezels huist. De ervaring vervliegt al tot een herinnering. Nog even en ik ga nog denken dat het slechts een mooie droom was. Bah.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
De allergrootste domper die ik telkens na zo'n reis ervaar is het (per ongeluk!)zien en horen van het RTL Boulevard geleuter. Ook al is 't maar een seconde, ik sta gelijk weer met beide benen in de zompige Hollandse klei.
Ga je fotoboek eens maken, dat helpt :)
Wat is dit een prachtige, prachtige zin: "Knijp mijn ogen dicht en houd krampachtig vast aan het restje zomer dat nog in mijn vezels huist."
Een reactie posten