Zaterdag

Eén van de laatste stukjes die ik las van Martin Bril, ging over de kunst van het genieten van de zaterdag en het veroveren van een plekje op het terras. Vandaag vond ik er één, in de schaduw weliswaar. Ik dacht dus aan Martin Bril, toen ik neerstreek met mijn krant tussen het geroezemoes – maar voor het eerst las ik zijn column niet meer. Ik was er eerder deze week al steeds een beetje treurig van.

Maar eerlijk gezegd was ik ook weer niet zó droevig, dat ik er maar aan bleef denken. Dat had ik alleen tijdens en vlak na de speciale uitzending van DWDD. Toen moest ik ook echt even huilen. Net als Jan Mulder en Bart Chabot. En als we Joost Zwagerman moeten geloven, huilde de rotonde in Hoogeveen ook mee.

Ik bleef er dus niet in hangen, in dat treurige. In plaats daarvan, was ik vanmiddag meer met mezelf bezig – op dat terras met die krant. Ik was zelfs zó over mezelf aan het nadenken, dat ik me bijna niet meer op de krant kon concentreren. Ik kon alleen maar denken van 'wat te gek dat ik dit doe, zo in mijn eentje.'

Toen kwam er een oude man. Hij nam naast mij plaats, een stoel tussen ons in. Even later vroeg hij of hij ook een katern mocht lenen. We zwegen weer en lazen. Ik dronk inmiddels thee en hij dronk koffie.

‘Wat studeer je?’ vroeg hij na een minuut of twintig. Later bleek het zijn enige vraag te zijn geweest. Hij vertelde en vertelde en vertelde. Gelukkig waren het mooie verhalen, hoewel er af en toe geen touw aan vast te knopen was. Een gepensioneerde psychiater, die zichzelf als arrogant en bekakt omschreef, veel vloekte, er keurig uitzag. Zijn manier van praten deed denken aan het polygoon journaal, los van het vloeken dan.

Na nog eens een half uur en twee kopjes thee en koffie later, vertrok hij weer. ‘Je bent de eerste tegen wie ik in drie maanden weer praat’ – zei hij. ‘Ik kom hier altijd om alleen te zitten, meestal aan een tafeltje in de hoek. Maar je straalde iets opens en uitnodigends uit.’ Ik was gevleid.

Hij vroeg of ik om tactische redenen nog een minuut of vijf wilde blijven zitten, want wat zouden anders de mensen denken. Hij verdween de hoek om en ik begon aan de Volkskrant Magazine. Wat een prachtig leven zo, zelfs zonder de column van Martin Bril.