Tweede rangs

Ze zei: 'Herken je dat?'
Een vragende blik.
'Ja, dat het leven je zo verschoten voorkomt', legde ze uit - 'ontdaan van iedere glans?'
'Een beetje zoals na zestien wasbeurten zonder Dreft?'
'Já! Ja, zo!' en ze voelde denk ik dat het veilig was, dus het hek was van de dam. Daar ging ze:

'Dat anderen je inhalen! Een rijker, mooier, beter, spannender leven leiden dan jij. Alsof jouw leven een slechte B-versie is van dat van anderen. Een slap aftreksel, zoals studentenverenigingen dat zijn van het traditionele studentencorps. Zoals Utrecht het wereldse en de sex-appeal mist, die Amsterdam zo kenmerkt.'

Even zwegen ze.
Het bleek de stilte voor een kleine storm, want ze vervolgde:

'Dat alles wat je doet opeens zo doorsnee is. Dat je opeens inziet dat al je kleren echt geen mooie basics zijn, maar gewoon saai en en suf en kleurloos! Dat iedereen om je heen een huis heeft en jij nog in een studentenkamer woont. Je kent de yuppen, maar bent er geen. Dat je vrienden je hun updates geven over het laatste weekend: een uit de hand gelopen vrijdagmiddagborrel, een dronken 'wil-je-terug-sms' van (nooit áán!) een ex, boottochtjes met vrienden, en dat je het al benauwd krijgt, omdat het zometeen jouw beurt is om er tegenop te bieden en het enige wat je meemaakte een bezoek aan Intratuin was, voor een nieuwe pot op je balkon. En dat je de rest van de dag aan je kont hebt gekrabt en opnieuw verzuimde de prullenbak te legen, ook al kwamen er steeds meer vliegjes uit.'

Het was weer even stil.
En toen:

'Neuh.'
'Dat heb ik nooit zo.'
'Moet je soms ongesteld worden?'