Nieuw leven

'Het is begonnen, wij gaan naar het ziekenhuis' - smste oma om 5.34 uur. Er volgden telefoontjes en smsjes: 'Wij zijn er al, welke trein neem jij?'

Onderweg naar het station was ze al geboren.
'54 centimeter en négen pond!' riep opa trots aan de telefoon.
'Wauw! Is dat zwaar?'
'Ja, ze is flink hoor!'

Drie uur en twee balies verder volgden eindelijk de laatste meters. Een nìchtje! Ik kneep nog even in mijn arm. Eenmaal de laatste hoek om verzachtte mijn pas, want wat stampten deze laarzen hard.

Eerst zag ik hem. Daar kwamen de tranen al. Een stevige knuffel. Dikke zoen voor mama, met de kleine in haar armen. Zachtjes aaien over perzikzachte bolle wangetjes. 'Wil je haar even vasthouden?'

We aten tompoucen en praatten zachtjes. 'Moet je die nágeltjes zien.' Wat een sterke, lieve moeder. En wat een wolk van een kind. Ze is pràchtig!