Koffiepauze

In plaats van de studeerplekken met als enige stilteonderbreking een telefoon op trilstand, koos ik voor de koffiebar van de universiteitsbibliotheek. In de eerste instantie alleen voor een ochtendcappuccino, later besloot ik er te blijven. Artikelen erbij, tekstmarker in de aanslag en hupsakee. Ik vond mijzelf vrij sophisticated. Verbaasde me erover dat het lukte, met deze kakofonie aan stemmen (Amy Winehouse incluis) en het sissen van de koffieautomaat bij het opschuimen en verwarmen van de melk.

De hele dag zat ik er. En de volgende dag opnieuw. Links en rechts van mij was het een komen en gaan van koffie drinkende mensen. Sommigen bleven langer dan anderen.

Links zat een jongen met tegenover zich twee meisjes. ‘Word je dan boos, verdrietig, of …?’ vroeg één van de meisjes hem. Ze zat – net als het andere meisje – op het puntje van haar stoel, voorover gebogen naar de jongen toe. Ik vermoed dat ze ervan genoten met de jongen over Zijn Gevoelens te praten. De jongen mompelde wat. ‘Staat het dan tussen jullie in, of sta je nog wel open voor een gesprek met haar?’ vroeg het andere meisje, terwijl haar ogen hem onderzoekend aankeken. Ze aaide over zijn bovenarm. Het andere meisje volgde haar voorbeeld en aaide zijn andere bovenarm. ‘Ik denk echt dat je trouw moet blijven aan hoe je jezelf voelt’ – zei ze. ‘Ja ik weet niet.’ zei de jongen. Hij zuchtte en dronk een laatste slok van zijn koffie die al op was. Hij trok zijn jas aan. Een beetje teleurgesteld zakten de meisjes weer terug in hun stoel. De jongen vertrok en de meisjes praatten nog wat na over wat de jongen voelde en dat het ook niet makkelijk was, maar dat het goed was voor hem om zich te uiten.

‘Blahblahblah’ dacht ik en keerde terug naar mijn tekst. Hier een daar maakte ik gele strepen en schreef ik wat in de kantlijn. Toen om 17u Amy Winehouse nog een tandje harder ging en de koffieautomaten werden schoongemaakt, vond ik dat het tijd was om te gaan.