Muis houdt huis

Volgens mij waren het boeddhisten, die opnieuw een tempel bouwden omdat de eerst gebouwde inmiddels bevolkt werd door zo’n 75.836 ratten. Deze gedachte probeer ik steevast te onderdrukken op het moment dat ik een val of gif plaats, voor de muis die het waagt mijn kamer te betreden.

De val stel ik zo lang mogelijk uit, in de angst dat alleen de staart ertussen komt en de muis in paniek mijn kamer rond gaat sjezen. Dat kan ik er echt niet bij hebben. En hoewel het gif nog sterker dan een val aan mijn geweten knaagt, voorkomt het de pijnlijke confrontatie met een verstijfde muis onder de klem. Om maar te zwijgen over het beeld van het beest op de schotel van de WC, vlak voor het doorspoelen – de bek half open.

De angst is sterker dan de compassie en het schuldgevoel. Met hartkloppingen lig ik in mijn hoogslaper, wanneer ik ’s ochtends wakker wordt van meedogenloos en hardnekkig geknaag aan het aluminiumfolie waarmee ik tevergeefs de gaten in de muur had geprobeerd te dichten. Met het zweet in mijn bilnaad trek ik de deken zover mogelijk over mij heen, vingers in mijn oren. Niet dat dat ontspant.

Om de muis te laten schrikken gooi ik een VIVA over de rand van mijn bed de kamer door. ‘Dat zal hem leren!’, hoop ik dan. Maar daarna hoor ik het snoertje van de lamp waarlangs hij omhoog de stellingkast inklimt. Toch maar weer onder de dekens – mantra’s in mijn hoofd herhalend ‘muizen zijn schattig, ze doen niets’. Niks helpt.

Het is wonderlijk, hoe ik daarna toch nog in slaap val. Pas tegen een uur of acht word ik weer wakker en in de overtuiging dat muizen nachtdieren zijn, kijk ik stoer over de rand van mijn hoogslaper naar beneden. En daar is hij. Blinde paniek, hartkloppingen en klotsoksels. Brutaal en op zijn gemak zit ie op de verwarming, geen kòrrel van het gif gegeten, nog geen meter bij hem vandaan.

Ik heb gepoetst, gestofzuigd, een apparaat geplaatst (à bloody €32,95) die ultrasone geluidstrillingen uitzendt en daarmee het ongedierte op afstand houdt. Ik houd mijn hart vast.