In de sauna zie je relatief veel blote piemels. Dat is logisch en doodnormaal. De sauna vormt bij uitstek het gepaste decor voor blote piemels, al dan niet schuil gaande achter een klein handdoekje om de middel.
Maar blijkbaar kan het maar zo, dat de piemel van Max Westerman dit rotsvaste, doodnormale gegeven opeens doet wankelen. De grens tussen normaal en vreemd blijkt maar weer eens broos en diffuus.
Ik realiseerde mij:
Nog nooit zat er zo weinig ruimte en stof, tussen mij en de piemel van Max Westerman.
Ik kan er ook niks aan doen. Het is zo.
Die piemel zal in de toekomst, op een willekeurig ander tijdstip en een even zo willekeurige andere plaats, waarschijnlijk nooit meer zo weinig verhullend dichtbij zijn.
Het was een meter of drie, een badjas en een handdoekje.
Een stoïcijnse blik.
Zoals verwacht, was hij kleiner dan verwacht.
Max dan hè.
Niet zijn piemel.
Want dat weet ik dus niet, die zat achter die handdoek.
Niet dat ik dat erg vond trouwens.
Want wat boeit mij de piemel van Max Westerman nou.
Fffft!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten