zaterdag 13 februari 2016

Lastige waarheid

Ik wil het even over Lee Towers hebben. Hm? Ja. Leendert sluipt de afgelopen dagen zachtjes, maar beslist via een achterdeurtje herhaaldelijk mijn gedachten binnen. Stilzwijgend loopt hij het podium op, waar hij plaatsneemt op een barkruk. Eén opgetrokken been met de voet op een sportje, de andere voet tikt de grond aan. Licht uit, spot aan. Een witte, grote smoking blazer en een gouden microfoon. Een lang snoer eraan dat hij naar een ruime lus beweegt. De pilotenbril met die blauwachtige glazen. Het blijft stil en hij zit voor een lege zaal. Zijn prodentlach verliest het van de trieststaande, matte ogen.

Het komt door Alex Boogers, die over hem vertelde aan Theo Maassen in 24 uur met. Lee Towers was bij wijze van ironie uitgenodigd op het boekenbal. Na het openschuiven van het zware rode theatergordijn werd er gelachen vanuit de zaal. Alex legde pijnlijk bloot dat Lee was uitgenodigd, omdat hij gedoogd werd. Niet omdat er van hem of van zijn muziek gehouden werd, maar omdat de intellectuele elite hem toestond op te treden. 'Dat ik híer nou toch nog eens zou staan' ofzoiets - had Leen gezegd.

Ik vertelde het aan een vriend, die vertelde dat zijn studentenvereniging hem jaren geleden vanuit een zelfde bedekte grappigheid had geboekt. De overnachting van het hotel waarin hij sliep was op kosten van de vereniging en uit de kostenspecificatie bleek dat Lee voor een fortuin betaalporno had gekeken.

Het liet mij achter met een doffe, lege treurnis. Wat mij betreft had Leen zijn waardigheid volledig te grabbel gegooid. Zich op het boekenbal en de vereniging voor een leuk bedrag laten uitlachen en als bittere vergelding zo duur mogelijk naar goedkope porno gekeken. Ik stelde me voor hoe hij er vreugdeloos en minibarwhisky drinkend naar tuurde. Nog in zijn artiestenpak op bed, met als enige licht dat van de TV blauw flikkerend. Berustend in eenzaamheid, waar alcohol en geiligheid de scherpe randjes een beetje van af slepen.

Ik werd boos op Leen. Ik wilde hem door elkaar rammelen, zoals ik me voorstelde dat een moeder poogt haar verslaafde zoon wakker te schudden. 

En ik schaamde me ook, want ik was niet zeker van mijn eigen waarachtigheid. Ik was bang dat als ik op het boekenbal was geweest, ik misschien ook had gelachen. Dat ik mijn veiligheid zou hebben ontleend aan het behoren tot de fucking intelligentsia. 

Ik begreep dat wie zoals Alex Boogers eerlijk keek, zag dat Lee Towers een spiegel was. Voor wie in hem en kansloze, porno kijkende rukker zag - spiegelde hij misplaatste arrogantie en minachting. En voor wie een zielepoot zag, die gered moest - spiegelde hij in feite dezelfde arrogantie.

En als ik dan tòch bezig was, wie was ik dan eigenlijk om hier te verklappen dat Leen naar porno keek? Deed ik dat omdat ik hoopte dat jij je zou verkneukelen? Of wilde ik jou misschien een moralistisch lesje leren? Gooide ik mijzelf daarmee dan niet ook een klein beetje te grabbel? 

Ik voelde me een beetje ongemakkelijk en probeerde het een poosje als niet zo belangrijk af te doen. Dat lukt niet echt. Lee sluipt steeds opnieuw geruisloos dat podium op, in stilte die lege zaal in kijkend.

Geen opmerkingen: