Wat aan het schilderen vooraf ging

Terwijl ik in het donker, koud en hongerig naar huis liep - had ik opnieuw een goede reden bedacht om pas morgen te gaan sporten. Vandaag moest ik een wasje draaien en bovendien was ik zaterdag nog geweest, dus dinsdag was op tijd genoeg. Aan de andere kant vond ik mezelf slap en voelde ik me schuldig.

Ik was boos op mezelf en daarna boos op mezelf omdat ik weer eens boos was op mezelf, nadat ik de ganse werkdag had besteed aan mensen bijstaan mild voor zichzelf te zijn. Daar was ik ook boos over. Practice what you preach Floor, kom op nou.

Hoe kwam ik hier nou toch uit? Ik had de laatste weken de mondhoeken vaak hangen, gemopperd, gepiekerd, gescholden, geknokt. Uitwegen gezocht en niet gevonden. Ik kieperde afhaaleten op mijn bord en zette mijn laptop aan. Las wat Elizabeth Gilbert op Facebook over zelfliefde te vertellen had. Het hielp een beetje. Ik kende ook die andere manier waarop je ook met jezelf kon praten - in plaats van de zure pruim in afwisseling met de geslagen hond.

Ik keek online wat filmpjes van Oprah en Dr. Phil. Werd herinnerd aan het belang van een 'defined image' van hetgeen waaraan ik me moest verbinden. 'You got to commit to something, and that's the horse ye're gonna ride.' Daarna nog een paar oneliners:

'Play Big'
'Always have a plan'
'Know WHO you ARE!  You have GOT to find out WHO you ARE. That's critical.'

En terwijl ik een eindje verder in mijn bami prikte en Oprah grapjes maakte met dr. Phil (Over Texas en iets met 'You can't ride two horses with one butt') sloop twijfel mijn binnenste in en verspreidde zich als een olievlek. Speelde ik 'het' wel 'groot'? Wat was eigenlijk in Godsnaam mijn plán? En had ik wel de enige notie van WIE ik WERKELIJK was? Ik had geen idee. Ik voelde me bevend als een riet voor mijn eigen strenge jury staan. Ik zag mezelf hulpeloos en met onvaste stem iets pruttelen, terwijl van tevoren vaststond dat wat ik in te brengen had harteloos met de grond gelijk gemaakt werd. Hoe had ik me hier überhaupt durven vertonen? Wie dacht ik wel niet dat ik wás? HA!

Toen ik daarna een andere toonaangevende gast van Oprah hoorde verklaren dat succes niet volgens een rechte lijn omhoog liep, maar langs pieken en dalen, vergezeld met een vinger die in de lucht een golfbeweging tekende, vond ik het wel mooi geweest.

Ik liet Oprah, haar gasten, het totale gebrek aan een plan, alle pogingen tot zelfdefiniëring en de onverbiddelijke kritiek daarop voor wat ze waren. Ik vond het wel gescheten. Zette theewater en muziek op en ging eens oefenen met schilderen. Ik had nieuwe penselen gekocht. Vond ik leuk.