En iedere keer als ik vastliep in een gesprek over het omgaan met angsten en problemen, keek ik even naar buiten en stelde ik scherp op de overkant van de straat. Ik zag dan de balkons van geel-oranje nieuwbouw. Met dit soort zonnen aan de muur en rond geknipte hibiscus boompjes.
Het balkon recht tegenover - op ooghoogte, heeft een tuinkabouter. Die relativeerde wel lekker, vond ik. Er was een leven buiten mijn spreekkamer, van koffie drinken en de Libelle/ Margriet met de buurvrouw uitwisselen. Wat ik ook zou zeggen in pogingen tot verlichting, de wereld zou wel door draaien. Als ik een eindje verder naar boven en dan naar rechts keek, zag ik Tweety op strandlaken formaat met zuignappen aan een raam geplakt. Deze mensen zouden gewoon maar leven en er het beste van maken, dacht ik - daar in Almere. Een visje halen op de markt en op TV naar 'Help, mijn man is klusser' kijken.
Het lijkt zo. Het lijkt allemaal wel snor te zitten. Met die wanstaltige smaak en de kleinburgerlijke kneuterigheid ervan. Maar toen ik laatst in een verloren moment even voor mijn raam stond en naar buiten keek, zag ik onze lieve schoonmaakster bij de flat naar binnen gaan. Het trof me, want ik realiseerde me dat ik me er weer in getuind was. Hier woonden geen gemiddelde mensen zonder pijn. Die bestaan niet.
Sindsdien zie ik de schoonheid van de tuinkabouter.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten