Het naderen van bijltjesdag

'ZO. Dit wordt een kèi-hard jaar voor jullie!' - bulderde mijn aardrijkskundedocent bij aanvang van het schooljaar in 1996. Om zijn statement kracht bij te zetten, kwakte hij twee dikke leerboeken met een flinke dreun op zijn bureau. Ik weet nog precies waar ik zat en wat hij aanhad. Hij droeg een rood overhemd, met een treurig zwart suède giletje, als ware het de outfit van een linedancer, of viroloog - kan ook.

In ieder geval iemand die je niet àl te serieus moet nemen, zou je zeggen. Of verkijk ik me op de linedancers? Hoe dan ook, ik was een snotneus en zijn statement sloeg in als een bom. 'Oh. My. God.' dacht ik. Nu gaan we het krijgen. Het Uur van de Waarheid. To Be Or Not To Be op een soort van bijltjesdag aan het einde van het jaar. Not to be, vreesde ik. Ik zou kèi-hard door de mand vallen en wist zeker dat ik hier niet hoorde, in deze klas. Dit kon ik niet, alles ging héél moeilijk worden!

Natuurlijk ging alles met twee vingers in de neus.

Oké, niet helemaal. Er moest ook wel wat gebeuren. Duitse rijtjes moest je stampen en over wiskundesommen moest je nadenken. Voor geschiedenis zat je weleens tot diep in de nacht te leren. Maar dat kwam dan weer doordat je veel te lang druk was met de Fancy lezen, Heartbreak High kijken, nagels lakken en eindeloos bellen met vriendinnen. Wat dat betreft is er in al die jaren weinig veranderd.

En dat er uberhaupt niet veel verandert, bleek van de week op mijn stage - waarvan het einde langzaam aan in zicht komt. Een collega kwam mijn kamer binnenwandelen. 'En, ben je druk aan het solliciteren?' - toonde hij vriendelijk interesse. Maar hij droeg een rood overhemd (zonder het giletje) en als vanzelf zat ik weer vooraan in de klas, bang voor wat komen gaat. 'Oh. My. God.' dacht ik. Daar ging ik weer.