Beste vriend

Mijn gedeelde beste vriend (ik heb er twee) praat over vrouwen als ‘wijven’. Altijd. Soms laat hij boeren in mijn bijzijn, maar nooit scheten. Hij huilt bij Memories. Geen tranen met tuiten en hartstochtelijke uithalen, wel hartverwarmende waterige ogen.

We maakten een wandelingetje en praatten over de liefde en het gebrek daaraan. En waar dat dan aan lag. We kwamen er niet helemaal uit. Over de merkwaardige onrust die je voelt bij het weerzien van een ex. Dat je altijd nog je best doet om te bewijzen dat het goed gaat. Uitstekend zelfs. En dat je ervan baalt als je bij het weerzien niet en passant je beste spijkerbroek draagt. Die je dan zogenaamd toevallig aan had, nonchalant met gympen. Terwijl je heus wel wist dat je kont daar goed in uitkomt. En je ex die gympen mooi vond.

Het werd een mooie wandeling. Ongehinderd door tijd of regen, raakten we in een prettig vacuüm van onze eigen wereld. Schemer werd donker. Straatlantaarns sprongen aan, waardoor de regen zichtbaar werd. We praatten en lachten, keken naar binnen bij verlichte huizen. Het deed me denken aan een stukje van Martin Bril. Als vanzelf keerden we huiswaarts, na we wisten niet hoelang. Alles klopte, het was gezellig.