Zen en de kunst van het loslaten

Al sinds ongeveer een jaar zit ik op yoga. Heerlijk vind ik het.
Iedere week doe ik een keer De Boom, De Kat of de Cobra. Ik heb ook een hele lieve yogajuf, die iedere les herhaalt dat het niet om de perfectie gaat, maar om de oefening. Het is een warm en innemend mens. Tijdens de diepe ontspanning aan het eind van iedere les (liggend onder een dekentje op de yogamat), herinnert ze ons eraan dat we ‘perfect zijn zoals we zijn’. Kortom: een warm bad. Heerlijk!

MAAR.

Nu zit er sinds kort een jongen bij ons in de les. Een jongen op yoga? Jazeker. En daar hebben we er wel eerder één van gehad hoor – dat is geen probleem. Zo hadden we eerder Menno, erg mee gelachen. Jammer dat we die nooit meer zien. Nu hebben we een andere jongen in de les. En daar heb ik nog nooit mee gelachen.

Want weet je wat het is? Die jongen die nu bij ons in de les zit hè, die neemt de yoga zó serieus, dat is NIET normaal. Ik erger me kapot aan hem – laat ik hem Harold noemen. Ik probeer altijd een matje uit te kiezen, waarvandaan ik Harold niet goed kan zien. Want je ergeren tijdens de yoga, dat is natuurlijk niet zo zen. Over zen gesproken. Harold doet verdorie net alsof Hij, Harold, zen heeft uitgevonden!

Weet je wat hij bijvoorbeeld doet? Kijk, na de diepe ontspanning krijgen wij altijd een kopje thee. Noem het zweverig, vind het truttig – ik vind het heerlijk. Met een fleece deken in kleermakerszit de les nabespreken, beetje vrouwengeleuter, koetjes en kalfjes, vul maar in. Harold kletst niet gezellig mee (dat snap ik op zich nog wel), maar in plaats daarvan zit hij áltijd op zijn hielen, rug káársrecht, ogen dicht, héél ‘zelfbewust’ aan zijn thee te nippen. Dat vind ik dus al vet irritant (doe gewoon normaal, denk ik dan), maar het wordt nog erger. Want Margot was laatst iets aan het vertellen over klussen in haar huis en hoe ze dacht dat de vloer niet op tijd af was voordat de keuken kwam, weet ik veel, zoiets. Vanaf het voetstuk waar Harold zichzelf op geplaatst had, zei hij (nog steeds met de ogen dicht, onverstoorbaar aan zijn thee nippend): ‘Hmmmm. Hoor ik daar een gebrek aan zelfvertrouwen?’ Blèèèèèèèèèèèch!!

Echt, het irriteert me mateloos. Ook hoe hij de juf aanvult. Zegt de juf: ‘Okee, centreer jezelf in de berghouding’. Zegt Harold: ‘Oh ja. Tadasana.’ Tadasana is Sanskriet voor berghouding. Dat vind ik dan al irritant. ‘Jáhaaaa.’ Denk ik dan. ‘Applaus hoor, indrukwekkend zeg, dat jij weet wat ‘berghouding’ in het bloody Sanskriet is.

En weet je wat hij later ook deed? Ging die aan het eind van de les een meisje dat net nieuw in de groep zit even haar ‘Tadasana’ corrigeren. ‘Tadasana, weet je wel? Tadasana, de ehm… Tadasana … ehm, Ja Girish (Sankriet voor God), hoe noem je dat? Ehm … oh ja de Berghouding’ – ja. Ja die doe jij dus verkeerd. Kijk, jij doet zo (doet iets met een kromme rug) en hij moet zo (recht zijn rug).’ Dan denk ik dus echt ‘dude. Laat haar met rust! Heeft zij hierom gevraagd? Ben jij soms yogajuf?’ Harold volgt inderdaad de opleiding, vertelde hij er achteraan. Dat wij het even weten.

Je begrijpt, al deze irritatie van mij is niet zo zen en draagt niet echt bij tot ontspanning – terwijl ik dat nou juist zo fijn vind aan yoga. Gelukkig ben ik perfect zoals ik ben en mag ik het streven naar perfectie loslaten. Vraag maar aan mijn juf.