Zoals modellen uit HNTM altijd zogenaamd zijn opgegeven door een vriendin, zo stonden wij gisteravond heus niet voor onszelf, maar voor een vriendin tussen een toch wel grote kudde hysterische wijven te wachten voor de Steps. Met als verschil dat laatst geschetste scenario wèl waar is. Natuurlijk staan wij daar niet zomaar. Ook niet voor zomaar een leuk jurkje. Laat staan voor onszelf.
Voor hen die niet snappen waar dit over gaat, denk: Hysterie na Roberto Cavalli voor H&M, maar dan bij Steps (Stèps!) in het kader van de voorverkoop van een aantal jurkjes uit Julia’s Tango – een TV serie die mij tot dan toe slechts vaag bekend voorkwam en waarvan ik de invloed kennelijk zeer ernstig heb onderschat.
Anyway, ik stond daar dus, samen met vriendin J., om een jurk te halen voor gezamenlijke vriendin H., die een Belangrijk Zakendiner had en dus niet zelf haar jurk kon kopen. Let wel, de aanschaf van de jurk was bittere noodzaak, dit in verband met de bruiloft van H.’s zus. Dat je niet denkt dat H. ons zomaar op pad stuurt voor het scoren van een triviaal jurkje (en wij dat dan braaf doen).
De situatie in een notendop: Walgelijk. Gênant. Met kapitaal W, resp. G.
Ik bedoel, Steps! En dan: wàchten op toegang tot Stèps! En dan niet ‘gewoon even wachten’, zoals op de bus of tot de pasta gaar is. Zo dus niet. Wel: Een half uur wachten in kou en regen, te midden van zo’n 50 koopkrolse vrouwen.
Op indrukwekkende wijze werd na een kwartier de eerste lading van zo’n 15 dames professioneel naar binnen gesluisd. Gilletjes slakend en naar adem happend – alsof ze gelijktijdig een mini orgasme beleefden - struikelden zij over elkaar naar binnen, waarna de deur heel gauw weer bruut gesloten werd, tot grote frustratie van hen die nu vooraan stonden. Voor hen was daar de pijnlijke confrontatie met hun loserschap, (het scheelde bijna niets!) terwijl de winnaars aan de andere kant van het glas hun geluk beproefden.
Nadat nog eens 10 minuten later de volgende horde haar hart mocht ophalen en naar hartenlust mocht graaien en gillen en passen en kopen, werd het ons teveel. We gaven op. H.’s wens ten spijt.
Om tien voor negen probeerden we het opnieuw, want vriendin H. konden wij niet zomaar teleurstellen. Een verademing was het, dat we gewoon de winkel in konden lopen. Maar eenmaal binnen bleef het een overkill aan opgefokte hebzucht, schaamteloos naakt met putten en rollen onder TL verlichting en een rij voor de kassa, met 38 wachtenden voor ons, de gemiddelde wachttijd bedroeg 35 minuten.
En is er ook nog goed nieuws? Jazeker: Het is gelukt.
En leuke jurkjes trouwens. Stuk voor stuk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten