zaterdag 18 juni 2016

Echtpaar in de trein

Ik zit in een viertje, alle plaatsen bezet. Schuin tegenover mij een man van ik denk een jaar of 70. Keurig wit overhemd, lekker makkelijk vest erover heen, met een rits. Hij zit aan het raam en rijdt achteruit, tegenover hem zijn vrouw.
De man zit bijna met zijn neus tegen het raam gedrukt, zuigt alles volledig in zich op. Fluit zachtjes en mompelt net niet te verstaan. Ik vang flarden op van wat hij zegt over zijn observaties, die hij deelt met zijn lauw geïnteresseerde vrouw - naast mij. 'Hier wonen asielzoekers.' Als de trein op Amstel even stopt verlegt hij zijn blik naar binnen. De bescheiden stroom binnendruppelende mensen aanschouwend mompelt hij: 'ja.. dan is zo'n trein wel klein hè?' Zijn vrouw is het gewend en geeft alleen een korte, routineuze 'hm' terug - als blijk van 'ik hoor je' denk ik, en misschien ook 'stil maar, lieverd'. De man gaapt en neemt het er lekker van. Uitgebreid, schaamteloos, ondersteund met geluiden, zonder hand voor zijn mond. Zo gaapt hij. En nog eens.
Dan krabbelt hij zijn vrouw even over de knie, speels. 'Lekker dagje hè', zegt hij zachtjes. 'Hm' zegt zijn vrouw - behoudend, maar ontspannen, waarderend.
(Ze doen me denken aan dat prachtige gedichtje van Willem Wilmink ('Voor Wobke', google maar even)).

Geen opmerkingen: