Kantoorborrel

Sien ging met pensioen. Dat vroeg om een feestje. Sien was meer dan een secretaresse. Ze was het zonnetje in huis - zo las ik herhaaldelijk terug in de met WordArt versierde stapel A4tjes, lullig bijeen gehouden met een nietje.

Voor Sien werd een borrel georganiseerd. Terwijl ik sprak over depressies en een negatief zelfbeeld, werd buiten de gipswanden van mijn spreekkamer 's ochtends vast een soundcheck gedaan. Tijdens de brainstorm van vorige week had Henk geopperd accordeon te spelen. De versterkers mocht hij lenen van het buurthuis. Er werd geld ingezameld voor cadeaus en hapjes. Er werd gediscussieerd over het aantal in te kopen flessen wijn. Het moest wel gezellig worden - het was tenslotte een borrel en je gaat maar één keer etc etc - dus er kwamen 4 flessen. Voor 15 mensen. Gelukkig was er ook sinas.

Verder waren er in boterhamworst gerolde augurken en borrelnoten in een krokant jasje. Er werd zelfs uitgepakt met delicatessen van de slager - die ik Birgit discreet uit zag kotsen boven de prullenbak in het keukentje. Het bleek verscholen lever in katenspek. De accordeon klonk even weeïg als dit hapje en ik ving gesprekken op gedempte toon (waarom?) op over 'wat te doen na het pensioen.'

Terwijl ik dit tafereel de rug toekeerde voor een toiletbezoek dacht ik 'O-M-G. OMG-OMG-OMG. In deze jammerlijke treurnis wil je toch goddomme nog niet dood gevonden worden' - en ik was opgelucht te zien dat ik echt mijn trein moest halen. Daar hoefde ik geen smoes voor te verzinnen.

Dus ik gaf Sien drie zoenen, bedankte haar voor de zeldzame dagen dat we samenwerkten en ritste mijn jas dicht. Sien straalde. Ze genoot van dit gezelschap en was dankbaar voor hoe iedereen voor haar in touw geweest was. Ze scheen oprecht vertederd, wat ik toeschreef aan de schaarse wijn die ze bemachtigd had.

Maar toen ik bij de deur nog even omkeek, zag ik Henk dromerig en een beetje verlegen spelen op die verdomde accordeon, niemand echt aankijkend. En verrek, ik zag wat ze bedoelde.