Hij staat erop!

Heerlijk weer, dachten we. Maar tering wat was het koud!
Na eindeloos klappertandend struinen, omwegen om maar in de zon te kunnen blijven lopen, gesteun en geklaag over hoe verschrikkelijk koud het toch nog was en hoe misleidend die zon ons toescheen - werd het tijd om even op te warmen.

J. en ik streken neer in een hip café, waar ik heel onhip nog informeerde of ze ook verse muntthee schonken (ik bedoel duh). Met tosti's op schoot kwamen we eindelijk toe aan de betere gesprekken.
(...) 'dus ik was toen in Nijmegen, en het is ècht heel mooi daar, heel mooie natuur - ik wil daar echt eens gaan fietsen met de racefiets' zei J. 

- waarop ik keihard geconfronteerd werd met mijn sportarme bestaan, dus ik praatte mijzelf moed in en herhaalde voor de achtduizendste keer dat ik ook echt graag een racefiets wil gaan kopen. 'Ja dat is echt leuk', vervolgde J. enthousiast: 'het is zo mooi fietsen daar langs deee - shit, wat is het? Rijn?' - oeh, nóg een pijnlijke confrontatie - voor ons beiden gelukkig. Wij tuurden een tijdje zwijgend voor ons uit, terwijl het gehele café afkeurend was stilgevallen en er slechts een krekel klonk, of twee.

'Nee, wacht - de Waal, van de Waalkade!' Opgelucht, haalden wij adem en hervatten De Mensen hun gesprekken.

Nog bijkomend van dit op de valreep herstelde gat in onze algemene ontwikkeling (en deuk in ons intellectuele imago), vroeg J. zich af wie haar in Godsnaam zou bellen als hulplijn van Lotto Weekend Miljonairs - waarop ik mij heel hard verslikte. En in heel dat freakin' hippe café bekommerde niemand zich om ons.