Gezichtsverlies

Als een vrouw van de wereld loopt zij door Hoog Catharijne.
Haar laarzen klakken lekker hard.

Vlàk voor de pinautomaat stapt ze in een patatje. Later zal ze me voor doen hoe het ging. Het patatje plakt onder haar rechtervoet en vormt een spoor op de tegels terwijl ze naar voren glijdt. Ze wiebelt wat, verliest haar evenwicht en landt lafjes op beide knieën.

Schaamte verhult ze door ergernis en spoedig herstelt ze zich. Niemand aankijkend de neus in de lucht. Femme fatale, daar is ze weer. Met vastberaden passen neemt ze de laatste meters. Alleen de rechter hak klakt niet zo lekker meer, door een restje friet dat hardnekkig blijft kleven.

Later op het perron wacht ze op de trein. Haar eigenaardige val speelt zich keer op keer opnieuw af in haar hoofd. Ze ziet zich van een afstand glijden, giechelt, herbeleeft het wiebelen, voelt haar gegiechel aanzwellen, ziet het patatspoor op de tegels – en lacht uitbundig tot pijn in haar buik. In haar eentje.

‘Echt, je had erbij moeten zijn!’ schatert ze.