Ik had dus een nieuwe liefde.
Jarenlang verafschuwd, mensen belachelijk gemaakt die ervan hielden, het twee of zelfs meer keer deden per week. Achteraf zie ik ook wel dat het verkapte jaloezie was. Verkapte jaloezie en een hevig verlangen er ook zo van te houden, want die verslavende roes – dat leek mij wel wat.
En zo kwam het dat ik een week of vijf geleden de stoute schoenen maar eens aantrok en Het Ging Doen. De eerste keer was een deceptie, zoals dat gaat. Het was een beetje pijnlijk en eerlijk gezegd behoorlijk saai. Maar ik wist: Alle begin is moeilijk en gelukkig was het maar van korte duur, dus zo erg was het niet.
En naarmate ik het vaker deed, werd ik er ook beter in en begon ik het écht leuk te vinden! Ik meende zo nu en dan zelfs een mini-endorfine-roesje te bespeuren, wanneer ik even niet aan het moe zijn, de pijn, het zweten en ‘hoe lang nog!?' dacht.
Maar net toen ik de smaak pas echt te pakken kreeg, is met mijn liefde korte metten gemaakt. Bruut onderbroken, geamputeerd plezier. Ik heb er even van mogen proeven, maar de ware extase van het hardlopen is mij meedogenloos ontzegd. In plaats daarvan zit ik al een krappe week met een kloppend dikke, pijnlijke enkel.
Verdomme man. Ben ik weer terug bij af. Jaloers op hen die het twee, drie keer per week doen. Hoewel niet langer verkapt – want ik hoor erbij, ik ben één van hen, ik kan erover meepraten! – is deze jaloezie mínstens zo erg. Nee, erger. Blèh!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten