Come By Yah

Ik zuchtte eens diep en vroeg me af hoe ik dit nu in Godsnaam eens over het voetlicht kon brengen. Eerst die impuls: delen, uiten - met inspiratie in de ether. Daarna twijfel, angst, oordeel. Het moet wel leuk blijven, niet te zweverig en niet ál te persoonlijk, kom op. Maar dat blokkeert de stroom, dus hup - ga toch maar. Toe maar. Ontdek maar, struikel maar, val maar, het maakt niet uit. Ik nam mijn cynisme op schoot. Een aai over de bol. Kom maar.

Dus vooruit, dit gebeurde er: ik keek even terug en zag mezelf het lieve meisje uithangen, lelijk doen, boos zijn. Op anderen en op mezelf, lang geleden en kort geleden - en ik huilde, omdat ik zag dat ik verstrikt was geraakt. Ik begreep wat ik niet begrepen had, of vergeten was. Ik begreep dat een hart vol van mildheid zoveel beter op zijn plek is, al-tijd en voor alles en iedereen, inclusief mijzelf, in plaats van het-lieve-meisje-uithangend-vind-mij-aardig-please-please-pleeaase, maar ook mijn felheid en mijn strijd om rechtvaardigheid-godverdomme.

Keer op keer op keer op keer op keer op keer op keer op keer op keer leer ik dat alles er al is. Geen strijd nodig, niets te bewijzen, niets te sleutelen en niets te verbeteren. Geen bevestiging, geen goedkeuring, vinkje, schouderklopje, gelijk, instemming, van niemand. Radicaal alleen. En eenmaal daar in gedoken, herontdek ik dat ik in liefde draag en gedragen wordt. Ook toen ik het niet begrepen had, of even vergeten was.

(< insert> Circle of Life - Elton John. </ insert>  - oppert mijn cynisme nu, maar ik kies deze. Joe!)