Kater

De jongen van wie ik een sigaret bietste droeg een grijs capuchonvest met daar overheen een donkerbruin gestreept blazerjasje. Dit beoordeelde ik als een achterhaalde modegril, al hield ik dat voor mijzelf. We spraken wat volgens de conventies van het flirten, hij lachte om al mijn grapjes en ik voegde me naar mijn Bridget Jones gespeelde klungeligheid. Had mijn mooie jurkje aan, maar vertrouwde hem direct mijn gênant grote schoenmaat toe. (Wat vermoeiend, ik moet hier eens mee ophouden)

De jongen vroeg of ik wat wilde drinken en informeerde naar mijn liefdesleven. Ik voorzag een gesprek waarin we zouden bespreken wat we zochten in een relatie (waarschijnlijk zoiets als 'eerlijkheid' en 'tegengas' -of, erger nog: 'een maatje') en bedacht dat we gemakkelijk het spel zouden kunnen spelen, waarin we elkaar voorhielden hoe bijzonder het was dat we juist diezelfde dingen in een relatie zochten. We zouden elkaar veelbetekenend aankijken, zoenen en telefoonnummers uitwisselen, daten. En van koetjes komen kalfjes.

Ondertussen sprak de jongen van 'zijn ding doen' en elke vraag die ik hem stelde herhaalde hij bedachtzaam voordat hij hem beantwoordde. Alsof ik echt zulke interessante vragen stelde. Ik voelde mijn cynisme groeien en besloot dat de aardige jongen dit helemaal niet verdiende. 

Ik nam afscheid met drie zoenen en een kneepje in de bovenarm. Trok mijn jas aan en fietste de kou in.

En toen ik thuis kwam, lodderig en slordig, stinkend naar rook - werd ik treurig van deze gang van zaken, want dit was allemaal zo makkelijk, maar hoe zat het nou met De Echte Liefde? Vervolgens e-mailde ik een ongecensureerde liefdesverklaring naar een uitdovende vakantiefling, waar ik tegelijkertijd met groots gebaar afscheid van nam. Alsof dat er niet allang was ingeslopen.