Gelukkig

Lekker rustig in de trein. Buiten de uitgebloeide maïsvelden.
Een bijna lege coupé. Ik denk niet dat ze wisten dat ik daar zat, twee stoelen achter hen.

‘Vraag jij je ook weleens af hoe het moet, hoe je eigenlijk moet leven?’
- ‘Ach kind’, zei ze – ‘dat vraag ik me mijn hele leven al af.’

Een korte stilte.

- ‘Maar volgens mij geniet je wel van wat je meemaakt, ik denk dat dat wel de bedoeling is.’
En ik voelde hoe mijn schouders ontspannen naar beneden zakten.