Morilles

Ik kocht een vleestomaat bij de groenteman.
Dat heb je als je single bent en kookt voor slechts jezelf: één vleestomaat volstaat. Ik knoopte er maar een gesprekje bij aan, om ervoor te waken dat het echt wat triest werd allemaal.

Mijn oog viel op een pot met grijze dingen. 'Morilles' - las ik op het etiket. Dat bood mogelijkheden.
Het ging ongeveer zo:

'Wat zijn dat eigenlijk, [Moriejus] - ik gokte op een Franse uitspraak, want meestal pakt dat wel goed uit. (Behalve bij het Friese Joure. Dat is dus gewoon Joure en niet Zjoere. Maar goed.)
'Sjampinjons! Gedroogd!' verduidelijkte de groenteman kort maar krachtig.
'Aha! En hoe eet je die dan?'
'Ja, eh - je moet ze even wèllen hè, dan worden ze groot.'
'Jaja oké' zei ik 'maar dán, eet je ze dan door de pasta ofzo? Waar zijn ze lekker bij?'
Hier was de groenteman niet op berekend. Hij noemde opnieuw het wellen (jajaja dat weten we nu wel. Wellen.) Ondertussen zocht hij wat onzeker de blik van zijn collega. Ik volgde zijn voorbeeld. Al onze hoop was op hem gevestigd.

Het was even stil.

'Ja eeeh, voor door gerechten.' was toen het beste dat hij ons kon geven.
'Jezus nog aan toe' dacht ik. 'Gerechten. WTF.'

Maar ik zei 'jaja. oké.' - en rekende de tomaat af.